Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Καλώς τη Δευτέρα

Τραβάω την κουβέρτα και φροντίζω να μην μπει κρύος αέρας από κάτω. Ίσα ίσα για να μπορέσω να κοιτάξω το ξυπνητήρι. Τα μάτια δεν ανοίγουν και δίνοντας μια προθεσμία στον εαυτό μου μετράω μέχρι το τρία και παίρνω φόρα ώστε να πετάξω τα σκεπάσματα. Κάπως έτσι πρέπει να είναι και η εμπειρία της γέννας. Μετά από τη ζεστασιά και την ασφάλεια, χαμένοι στη σιγουριά των ονείρων ξαφνικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κρύα παγερή σκοτεινή πραγματικότητα. Την πραγματικότητα της Δευτέρας. Τσούκου τσούκου στο τρενάκι τσούκου τσούκου στο μετρό, αχ να το ξέρα λιγάκι θα΄περνα σήμερα ρεπό. Σιγοψιθυρίζω στον εαυτό μου αυτοσχέδια στιχάκια προσπαθώντας να συμφιλιωθώ με την ιδέα της εβδομαδιαίας ρουτίνας. Γιατί δεν συνηθίζεται ποτέ αυτό; Είναι στην φύση του ανθρώπου μάλλον να συνηθίζει εύκολα στην καλοπέραση( βλ.Σ/Κ) , αλλά να αποποιείται την καταναγκαστική εργασία(σύμφωνα με αρκετούς φιλοσόφους κάθε είδους εργασία είναι δουλεία). Μου παίρνει λίγη ώρα αλλά φτάνοντας στα ρουθούνια μου η γνώριμη οσμή της λεωφορειίλας γνωρίζω ότι άλλη μια βδομάδα έχει ξεκινήσει.

Υ.Γ. Εφιστώ την προσοχή σας, αν βλέπεται στο δρόμο ένα μικρό άσπρο αυτοκινητάκι να απομακρύνεστε σε απόσταση 100 μέτρων. Κινδυνεύει η σωματική σας ακεραιότητα

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

Τα νεύρα μου

Διαβάζω, ενημερώνομαι,προσπαθώ όσον αφορά τα επαγγελματικά να επικαιροποιώ τις γνώσεις μου και όμως βλέπω άτομα λιγότερο καταρτισμένο από εμένα να προχωράνε. Δεν μιλάω από ματαιοδοξία. Με κουράζει τόσο πολύ το γεγονός που καθημερινά βιώνω. Γιατί οι γλείφτες και οι συκοφάντες πάνε μπρος;Πρέπει να γονατίσω την αξιοπρέπειά μου για να προκόψω; Να πέσω σε ένα επίπεδο πολύ χαμηλότερο από αυτό που έμαθα για να συναγωνισθώ επάξια;Πρέπει να προχωρώ τοίχο τοίχο και να κρυφακούω ώστε να σώσω τα αυταπόδεικτα; Δηλαδή την λίγη αλλά πραγματική επαγγελματική μου πορεία; Αν κάποιος έχει συμβουλές πολύ θα χαρώ να μου τις δώσει. Να με επιμορφώσει σε αυτό τον τομέα γιατί εγώ δεν ξέρω πως να τα βγάλω πέρα με άτομα τα οποίο συνεχώς γλύφουν και κακολογούν. Δεν έχω μάθει να αμύνομαι στα πισώπλατα μαχαιρώματα. Και το χειρότερο, πως γίνεται να είναι τόσο φανερό αλλά οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να μην παίρνουν πρέφα; Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι;

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Πετοφοβία

Μπαίνοντας στο Ελ.Βεν. ζαλίζομαι από την πολυκοσμία και την αστάθεια του χώρου. Μου αρέσει όμως αυτό, όπως στα τρενάκια του Λούνα-Πάρκ. Όλα είναι υπέροχα, η αναμονή, οι πολυπολιτισμικότητα, τα μαγαζάκια μαζεμένα σαν ζαχαρωτά που σε φωνάζουν να ξοδέψεις το χαρτζιλίκι σου. Χάνομαι στους διαδρόμους μετά από ένα γρήγορο check-in και όταν σηκώνω το κεφάλι να δω την ώρα με πιάνει ελαφρό ρίγος και μαύρες σκέψεις . Έφτασε η ώρα της απογείωσης. Γιατί να μου συμβαίνει αυτό; Σε κάθε πτήση αισθάνομαι ότι χάνω λεπτά από τη ζωή μου με το άγχος και την πίεση που αισθάνομαι. Σφίγγομαι, βαριανασαίνω, ζαλίζομαι και να σκεφτεί κανείς ότι πριν από 2 χρόνια απολάμβανα τις αεροπορικές πτήσεις. Μέχρις ότου πέταξα μέσα (πάνω λογικά) από καταιγίδα, από τότε με τη σκέψη μόνο του πετάγματος ανεβαίνουν οι σφυγμοί μου. Έχω δοκιμάσει τα πάντα αλλά πάντοτε αισθάνομαι σαν πιτσιρίκι που βλέπει τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες. Ελπίζω να συνεχίσω να πετάω και να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέους τόπους. Στα γεράματα δεν είναι ντροπή να φοράς και πάνα (ευτυχώς).

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Επιλογές

Έτρεχα φορτωμένη να προλάβω τον ηλεκτρικό, χρησιμοποιώντας εδώ την μετοχή κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κρατώντας τσαντούλες και παρατσαντουλάκια προσπαθούσα να προσπεράσω τον κόσμο που ασφυκτικά κοσμούσε την αποβάθρα, χωρίς να το θέλω τους κοιτούσα με ύφος βασανιστή( ομολόγησε, πως με έπεισες να γεμίσω την τσάντα μου με ότι περίσσεψε στο σπίτι;). Το παράλογο τις υπόθεσης είναι ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας κανένα γεγονός δεν ήταν η αιτία για την κατάσταση της διάθεσής μου. Τίποτα. Λες και στη πορεία να τσακώθηκα με τον εαυτό μου.Και επειδή δεν μπορείς να τα βάλεις με κάποιον που εκτελεί τις εγκεφαλικές σου λειτουργίες τα βάζεις με τον υπόλοιπο κόσμο. Στραβοκοιτάς, φωνάζεις, σπρώχνεις μα χωρίς να το ξέρει κανείς, προσπαθείς να αυτοτιμωρηθείς ουσιαστικά, για τι άλλο, για τις επιλογές σου.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

17/10

Βλέπω τα σύννεφα και μου αρέσει. Ο ήλιος με κούρασε και ελπίζω να βρέξει σύντομα. Σε λίγο θα κάνουμε μπάνιο στο σάλιο μας. Πέρασαν από το γραφείο τουλάχιστον 10 άτομα, όταν βλέπω κόσμο μου φτιάχνει η διάθεση γιατί αισθάνομαι ότι προσφέρω στην γ***δουλειά που βρίσκομαι. Η συνάδελφος εξακολουθεί να δημιουργεί εντάσεις. Φαίνεται πως η ψυχούλα της αναζητά την διαπλοκή για να αποκτήσει νόημα. Με την χειροδικία θα αποκτήσει και η δική μου ζωή νόημα. Μια φίλη λέει πως δεν πρέπει να πέφτουμε στο επίπεδο των ηλιθίων, μας κερδίζουν με την εμπειρία τους. Από ψηλά τα βλέπεις όλα τόσο μικρά και ζαλίζεσαι(από τις φάπες). Το χθεσινό φαγητό σε αμερικάνικο εστιατόριο στην Αλεξάνδρας ήταν καταλυτικό για το στομάχι μου, μάλλον βοήθησαν και οι κατσαρίδες που κυκλοφορούσαν στους τοίχους ( που οι υπάλληλοι προσπαθούσαν να πιάσουν με χαρτοπετσέτα).

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Απογοήτευση

Ξυπνάμε το πρωί,πάμε στη δουλειά, γυρνάμε, αφιερώνουμε χρόνο στον εαυτό μας, στον σύντροφό μας στους φίλους μας. Ποιοτικό χρόνο ή ποσοτικό; Δυσκολεύομαι να τα διαχωρίσω πλέον. Ίσως επειδή δεν υπάρχει η ποσότητα το ονομάζουν ποιότητα. Το ημιτελές μας ακολουθεί παντού, σαν τα δαιμόνια του Φίλιπ Πούλμαν. Αν κρίνω από τις προσωπικές μου εμπειρίες, το ψεγάδι σε μια πτυχή της καθημερινότητάς μας μολύνει σαν ιός και τις υπόλοιπες. Έτσι το μυαλό μας δεν μπορεί να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στα πράγματα που μας γεμίζουν, που μας δίνουν ενέργεια. Η απογοήτευση δημιουργείται από την δική μας ανικανότητα να απωθούμε την δυστυχία. Οι κόλαση είναι οι άλλοι, ο παράδεισος είμαστε εμείς και ο άγιος Πέτρος βρίσκεται σε άδεια.

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

MUSE

Φοβερή η συναυλία, πολλή καλή η ώρα έναρξης, αλλά το βρώμικο 5 ευρώ ρε παιδιά???????

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

Ξύλο

Το πρωί μπαίνοντας στο μετρό με προσπερνάει μια κυρία, στη συνέχεια με μια απίστευτη τεχνική μαρκάρει 2 συνεπιβάτες, απεγκλωβίζει την επιθυμητή θέση και αφού εισχωρήσει με την τεχνική των παιχτών του αμερικανικού ποδοσφαίρου, κάθεται με χαμόγελο και περιμένει να κλείσουν η πόρτες. Μπορεί να θαύμασα την αστείρευτη ενέργεια της πουρνό πουρνό, αλλά η αγένεια και η ασέβεια προς τους συνεπιβάτες της μου την έδωσε στα νεύρα και ήθελα εκείνη την ώρα να δοκιμάσω την τύχη μου στο ζίου ζίτσου. Συχνό φαινόμενο θα μου πείτε. Ναι, αλλά γιατί να είναι συχνό; Γιατί να δέχομαι να με πατάνε, να με σπρώχνουν, να με σκουντάνε, να με χουφτώνουν για μια θέση ή για να μπουν στο μέσο μεταφοράς. Πες στην τελική ένα συγνώμη, δεν είναι ντροπή. Η αποδοχή της αγένειας στης μέρες μας είναι τόσο δεδομένη που η έκφρασή της δεν μας φαίνεται περίεργη. Το ευχαριστώ, το παρακαλώ αι το συγνώμη έχουν απαλειφθεί από το λεξιλόγιο του νεωτεριστή Αθηναίου ( παραμένω τοπικά που σίγουρα γνωρίζω) και μπορεί να συναντήσεις που και που κανά sorry ή thanks λες και εις την εγγλέζικη γλώσσα η λέξη παίρνει μια άλλη μορφή που δεν αναγκάζει τον ομιλούντα να πέσει από το υπερυψωμένο βάθρο του. Αλλά για να γυρίσω από εκεί που ξεκίνησα, να προσθέσω ότι στα μ.μ.μ διαρκώς πέφτω θύμα σωματικής κακοποίησης (παρατραβηγμένο) και μου την έχει δόσει. Σε λίγο θα βλέπω καμιά κενή θέση και δεν θα τολμώ να πάω να καθίσω γιατί μπορεί να εμφανιστεί καμιά θείτσα νίτζα. Τουλάχιστον να κρατούνται να προσχήματα, πες ένα "συγνώμη που σε χτύπησα με τις τσάντες τις λαϊκής και σε έσπρωξα επίτηδες προς τα έξω την ώρα που κλείνει η πόρτα".

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Ταινίες

Ακούω να λένε όλοι για το Zodiac. Έτυχε να παρακολουθήσω την ταινία αρκετά πριν προβληθεί στους εδώ κινηματογράφους και πριν βγουν ακόμα οι επίσημες κριτικές(που όσο να είναι επηρεάζουν) είχα ενημερώσει φίλους και γνωστούς για το ποιόν της ταινίας. Ενδιαφέρουσα αρκετά στην αρχή αλλά καταντάει κουραστική και βαρετή. Αρκούν αυτά για να δώσεις μια εικόνα σε κάποιον που σκέφτεται που να αφιερώσει τις πολύτιμες 2 ώρες ελεύθερου χρόνου. Η πλειοψηφία ενδιαφέρεται να ψυχαγωγηθεί και μέσα στην αποπνικτική καθημερινότητα χρειάζονται κάποια διαλείμματα Όταν οι πολυάσχολοι φίλοι σας ρωτάνε πληροφορίες για ένα έργο μην μπαίνετε στα μονοπάτια της κουλτούρας, του επεξηγείν και του συγκρίνειν, τρεις κουβέντες είναι αρκετές.