Πετοφοβία

Μπαίνοντας στο Ελ.Βεν. ζαλίζομαι από την πολυκοσμία και την αστάθεια του χώρου. Μου αρέσει όμως αυτό, όπως στα τρενάκια του Λούνα-Πάρκ. Όλα είναι υπέροχα, η αναμονή, οι πολυπολιτισμικότητα, τα μαγαζάκια μαζεμένα σαν ζαχαρωτά που σε φωνάζουν να ξοδέψεις το χαρτζιλίκι σου. Χάνομαι στους διαδρόμους μετά από ένα γρήγορο check-in και όταν σηκώνω το κεφάλι να δω την ώρα με πιάνει ελαφρό ρίγος και μαύρες σκέψεις . Έφτασε η ώρα της απογείωσης. Γιατί να μου συμβαίνει αυτό; Σε κάθε πτήση αισθάνομαι ότι χάνω λεπτά από τη ζωή μου με το άγχος και την πίεση που αισθάνομαι. Σφίγγομαι, βαριανασαίνω, ζαλίζομαι και να σκεφτεί κανείς ότι πριν από 2 χρόνια απολάμβανα τις αεροπορικές πτήσεις. Μέχρις ότου πέταξα μέσα (πάνω λογικά) από καταιγίδα, από τότε με τη σκέψη μόνο του πετάγματος ανεβαίνουν οι σφυγμοί μου. Έχω δοκιμάσει τα πάντα αλλά πάντοτε αισθάνομαι σαν πιτσιρίκι που βλέπει τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες. Ελπίζω να συνεχίσω να πετάω και να ταξιδεύω και να γνωρίζω νέους τόπους. Στα γεράματα δεν είναι ντροπή να φοράς και πάνα (ευτυχώς).