Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Αυτοκινητάδα

Μέσα στο αυτοκίνητο είναι πολύ βαρετά όταν αντιμετωπίζεις την αθηναϊκή κίνηση, ένας τρόπος για να περάσω την ώρα είναι η παρατήρηση των υπόλοιπων οδηγών-που για να το κάνω και περισσότερο ενδιαφέρον- αν τύχει και συναντηθούν τα βλέμματα μας χαμογελάω. Γιατί να φέρνει τόση αμηχανία ένα χαμόγελο; Υποψιάζομαι πως όλοι κρυμμένοι στον εαυτό τους αισθάνονται σαν να εισβάλλω στον προσωπικό τους χώρο, να ανοίγω την πόρτα του οχήματος και να θρονιάζομαι στη θέση του συνοδηγού με σταυρωμένα τα χέρια ρωτώντας :τι νέα; Απολαμβάνω όσους τραγουδάνε στο ρυθμό του ραδιοφώνου και μία φορά είχα πετύχει μία γυναίκα που έδινε show από μόνη της. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι άκουγε αλλά αν όλοι ξεκινούσαμε έτσι την μέρα μας θα μεταφέραμε από ένα κομματάκι θετικής ενέργειας στους γύρω μας, γιατί όπως λέει και η φυσική η ενέργεια δεν χάνεται ποτέ μετουσιώνεται και ταξιδεύει...

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ

Ξυπνάω κάποιες μέρες και το μυαλό μου λειτουργεί αποσυνθετικά. Αδυνατεί να σκεφτεί ανθρώπους ή περιστάσεις σαν σύνολο και σπάει σε κομματάκια το κάθε τι. Μεγάλο λάθος αυτό,διότι ο καθένας μας και οποιαδήποτε επιλογή που κάνουμε είναι αποτέλεσμα ενός συνόλου που δημιουργείται από τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Ως εκ τούτου, δημιουργούνται παγίδες που πέφτουμε μέσα. Κατηγορούμε κάποιον για ένα μηδαμινό κομμάτι της προσωπικότητάς του ή απορρίπτουμε κάτι μόνο και μόνο επειδή μας ενοχλεί κάτι το ελάχιστο που μας έχει κολλήσει σαν εμμονή. Η ωρίμανση υποτίθεται ότι έρχεται και μέσα από το προσπέρασμα των εμμονών που μπλοκάρουν την λειτουργικότητά μας. Ή μήπως μεγαλώνοντας η εμμονές μας γίνονται μεγαλύτερες, με αποτέλεσμα να είναι πλέον τόσο προσκολλημένες στην προσωπικότητά μας που ο ενήλικος νους μας δυσκολεύτεται να τις αναγνωρίσει; Άθλος η κατανόηση.