Ιχνηλάτες..

Σαν ιχνηλάτες ψάχνοντας θηράματα πορευόμαστε για να ανακαλύψουμε εκείνον που θα καταστρέψουμε με την παρουσία μας. Παρακολουθούμε και εξιχνιάζουμε τις λεπτομέρειες, εκείνες τις μικρές διαφορές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους, μέχρι να βρούμε κάποιον που ταιριάζει στο ζώο που θα θέλαμε δίπλα μας. Σιγά σιγά να φάμε την τρυφερή του ψυχή, σαν σάρκα φρέσκια, και να κρατήσουμε στην μνήμη όσα αγαπήσαμε όπως κάνανε άλλοτε στα κυνήγια του χειμώνα. Δεν αλλάζουν τα ένστικτα, αλλάζουν..;

Η Αναγκαιότητα της Μοναξιάς

Μέσα στις βασικές ανάγκες συγκαταλέγεται και η ανάγκη της επικοινωνίας, του να αγαπάς και να αγαπιέσαι, ή τουλάχιστον να έχεις κάποιον να συζητάς. Τελευταία διακρίνω ακόμη πιο έντονη την ανάγκη της μοναξιάς. Δηλαδή το να μπορεί ένα άτομο να συνομιλεί με τον εαυτό του-μόνος. Ίσως φταίει η συνεχής έκθεση σε όλες εκείνες τις εκπομπές που σε φωνάζουν καθημερινά να μπεις στην παρέα τους, η μαζική έξαρση αλλοφροσύνης και χαριτομενιάς φαίνεται μπούκωσε πλέον την ανθρώπινη ψυχή, που για να φτάσει στο πρώτο, βασικό και ουσιαστικό επίπεδο της επικοινωνίας πρέπει να αδειάσει, να αισθανθεί το κενό. Δεν φταίνε, σαφέστατα, μόνο οι εκπομπές ή τα μ.μ.ε, αλλά ο ίδιος ο τρόπος ζωής που μας έχουν πλασάρει (και έxουμε αποδεχτεί), της διαρκούς ευφορίας και ενεργητικότητας.

Μια Μέρα Δίχως Αύριο

Ας υποθέσουμε ότι αύριο γίνεται η συντέλεια του κόσμου, το νέο διαδίδεται στις 6 το πρωί. Επίσης ας υποθέσουμε ότι δεν επικρατεί πανκός αλλά μία ελαφρά ανησυχία όπως σε μία περίπτωση εξαγωγής φρονιμίτη. Εκείνη η στιγμή τι θα έπρεπε να γίνει; Με την ασφάλεια της αποφυγής τον επιπτώσεων θα παίρναμε σβάρνα όσους θεωρούμε ότι μας έβλαψαν ζητώντας εκδίκηση; Θα διαχωρίζαμε τον χρόνο έτσι ώστε να χαρίσουμε σε κάθε αγαπημένο μας πρόσωπο μια στιγμή αποχαιρετισμού; Θα κλειδωνόμασταν στο σπίτι προσευχόμενοι αναζητώντας συγχώρεση και λύτρωση ή απλά συνεχίσωντας την ημέρα όπως μία οποιαδήποτε καθημερινή; Κάθε πτυχή έχει και τα ψεγάδια της. Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστή απόφαση εφόσον πάντα μα πάντα θα βρεθεί κάποιος με αντίλογο. Τελικά οι σωστές αποφάσεις παίρνονται με βάση το ένστικτο μας, όχι με την Φροϋδική εξήγηση, αλλά με το αίσθημα της ζεστασιάς που νιώθεις μέσα σου όταν κάτι εκπληρώνεται.

Φάτα μοργκάνα

Φάτα Μοργκάνα είναι Ιταλική μετάφραση του ονόματος της Μόργκαν λε Φέι, της μάγισσας και ετεροθαλούς αδελφής του Βασιλιά Αρθούρου, και χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει ένα είδος αντικατοπτρισμού, ένα οπτικό φαινόμενο που οφείλεται σε θερμοκρασιακή αναστροφή. Τα αντικείμενα στον ορίζοντα, όπως νησιά, κρημνοί, πλοία ή παγόβουνα, εμφανίζονται επιμηκυμένα και υπερυψωμένα, όπως τα "κάστρα των παραμυθιών". Ήθελα να γράψω για τις χίμαιρες της ζωής, για τις πλαστές ανάγκες που μας επιβάλλουν και για το κυνήγι της ματαιοδοξίας. Όλα αυτά όμως μου φάνηκαν κοινότυπα, πόσος σχολιασμός επιτέλους να γίνει. Μα πραγματικά είναι η καθημερινότητα που μας περιβάλλει. Σκεπτόμενη αυτά θυμήθηκα το συγκεκριμένο φαινόμενο. Προσπαθούμε για την επιτυχία, την κοινωνική καταξίωση που σαν βεδουίνοι στην έρημο όλο πλησιάζουμε και καταλήγουμε πάλι με άμμο στα χέρια. Μην παρεξηγηθώ, κάθε άλλο παρά πεσιμίστρια είμαι. Είναι άδικο όμως να μένουμε στα χέρια με ένα πουκάμισο αδειανό. Ακολουθώντας τα όνειρα πάμε πάντα ένα βήμα πιο πέρα, οι οφθαλμαπάτες όμως μας κάνουν να χανόμαστε στην έρημο. Keep it real