Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007
Ιχνηλάτες..
Σαν ιχνηλάτες ψάχνοντας θηράματα πορευόμαστε για να ανακαλύψουμε εκείνον που θα καταστρέψουμε με την παρουσία μας. Παρακολουθούμε και εξιχνιάζουμε τις λεπτομέρειες, εκείνες τις μικρές διαφορές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους, μέχρι να βρούμε κάποιον που ταιριάζει στο ζώο που θα θέλαμε δίπλα μας. Σιγά σιγά να φάμε την τρυφερή του ψυχή, σαν σάρκα φρέσκια, και να κρατήσουμε στην μνήμη όσα αγαπήσαμε όπως κάνανε άλλοτε στα κυνήγια του χειμώνα. Δεν αλλάζουν τα ένστικτα, αλλάζουν..;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Μην θεωρoύμε ότι η οποιαδήποτε σχέση είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Τι μας ενδιαφέρει πραγματικά; Μην ψάχνουμε να βρούμε στο πρόσωπο του άλλου τον φταίχτη για δικά μας συναισθηματικά κενά. Αν θέλουμε να ενηλικιωθούμε συναισθηματικά πρέπει να τολμήσουμε! Ν'αναλάβουμε την πραγματικότητά μας χωρίς να ψάχνουμε θύτες και θύματα στις σχέσεις,διαφορετικά θα μείνουμε στάσιμοι. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την απόρριψη, το να αγαπάς περνάει απ’ την καρδιά σου, το να σε αγαπούν όχι. Ούτε να φοβόμαστε τις ευθύνες και σε μην ξεχνάμε πως η μονιμότητα είναι η ψευδαίσθηση ενός μονόπλευρου κόσμου, του κόσμου της κατανάλωσης.
Καλησπέρα.
Τα ένστικτα δεν αλλάζουν, συμφωνώ. Ούτε οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου έχουν αλλάξει πολύ απο τότε που περιγράφεις.
Έτσι, ο άνθρωπος για να ικανοποιήσει την πείνα του (σήμερα καταναλωτική και πολυ-διάστατη) θα καταφύγει σε ιχνηλασία, σε αδίστακτες τακτικές και θα πατήσει επί πτωμάτων για να καταβροχθίσει μεγαλύτερο μέρος της πίτας.
Όμως βασική ανάγκη του είναι και η αγάπη. Και εκεί η ιχνηλασία του τον οδηγεί σε ένα ταίρι που καθόλου δεν θέλει να του φάει την ψυχή. Διότι οι ψυχές τους γίνονται ένα. Τότε δεν θέλει να κάνει τις μνήμες συλλογή, αλλά να τις κρατήσει ζωντανές, να τις μοιραστεί και να δημιουργήσει νέες.
Η αγάπη μας μαθαίνει αλτρουισμό, ανοχή, συμπόνια και μας διαχωρίζει από τα ζώα (που κανένας δεν θέλει δίπλα του)
Δημοσίευση σχολίου