Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

ΤΕΛΕΙΑ

Δεν θέλω να φάω την απαισιοδοξία που πάνε να με ταΐσουν. Η τρομολαγνεία πρέπει να είναι το νέο φετίχ.ή πάντα ήταν; Δεν αναφέρομαι μόνο στα γλυκύτατα και πάνω από όλα αδιάφθορα ΜΜΕ αλλά σε όλους μας που επαναλαμβάνουμε και μηρυκάζουμε ειδήσεις καταστροφής. Όλοι Κασσάνδρες, μελλοντολόγοι, Νοστράδαμοι. Δεν είναι φόβος αυτό που διακρίνω στα πρόσωπα και τις κουβέντες, δεν είναι η ελπίδα που αναμένεις να ακούσεις, σε κάθε τι δυσάρετο που θα αναφερθεί να περιμένεις ο άλλος με επιχειρήματα να σε αντικρούσει. Είναι μια βαθειά ικανοποίηση σε κάθε τι θλιβερό μας περιμένει, στις τσέπες, στην χώρα, σε εμάς τους ίδιους. Έχω ξαναναφέρει πως πιστεύω στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία και αλλοίμονο αν όλοι έχουμε τόση μαυρίλα μέσα μας και την αναπαράγουμε. Χωρίς παρελθόν δεν υπάρχει μέλλον και πρέπει κάτι να μας διδάσκει η μέρα που περνά. Καλή ή κακή. Μπορεί όλοι να ψάχνουμε αφορμές να επαναπαυτούμε και για αυτό να θεωρούμε δεδομένο το κακό που θα μας βρει. Εφόσον δηλαδή δεν μπορείς να αλλάξεις την μοίρα σου και ούτως η άλλως πας για φούντο, κάτσε πίσω αραχτός και απήλαυσε την βόλτα. Ντροπή. Από τη στιγμή που τα πνευμόνια μας γεμίζουν με αέρα και ο εγκέφαλός μας ακόμα μπορεί και λειτουργεί έχουμε τη δύναμη να παρέμβουμε, σε οτιδήποτε. Ο καθένας από τη θέση του, από το πόστο του με τη δική του σκέψη. Βασικό να έχουμε όλη την αίσθηση πως τα πράγματα θα καλυτερεύσουν γιατί μόνο έτσι θα συμβεί. Αν οι ίδιοι μπορέσουμε και σεβαστούμε τον διπλανό μας και αφήσουμε πίσω το σταρχιδισμό μας. Αν η κριτική μας σκέψη ξεπεράσει την τηλεόραση, αν θελήσουμε να βοηθήσουμε.Τελεία.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

ΒΡΕΧΕΙ

Από τους πιο όμορφους ήχους για μένα είναι το άκουσμα τις βροχής, και από τις πιο όμορφες εικόνες η βροχή που ξεσπάει στη θάλασσα. Όσο εκνευριστική κι αν φαίνεται μέσα από τα τζάμια του αυτοκινήτου τόση η ομορφιά της από τα τζάμια του σπιτιού. Συχνά πυκνά δηλώνω την αγάπη μου σε αυτό το καιρικό φαινόμενο, ίσως γιατί δρα σαν καταλύτης. Φέρνει στην επιφάνεια όλες τις βρομιές που υποβόσκουν στα κούφια πεζοδρόμια, αναδεικνύει την μυρωδιά των φύλων και του χώματος, βγάζει όλο τον θυμό και την απόγνωση, ίσως και τον φόβο σε εμάς ,τους τόσο προστατευμένους μηχανικούς ανθρώπους. Ανοίγει ο ουρανός και μας στέλνει χίλια φιλιά, υγρά και παθιασμένα. Εκνευρίζομαι στην κίνηση, ακούω σειρήνες και κορναρίσματα, απότομους ελιγμούς και λάθος χειρισμούς, αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο, διάσπαρτα, πιεσμένα στον δρόμο. Όλη αυτή η καταπίεση και το ανυπόφορο αίσθημα της επιθυμίας διαφυγής, όσο και να βιαζόμαστε η ζωή έχει τον δικό της χρόνο, σαν τη βροχή. Ξεκινάει και τελειώνει σαν έκπληξη, δεν περιμένεις την στιγμή του δυνατού ξεσπάσματος και της γλυκιάς δροσοσταλίδας.