Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

2011

Είναι απίστευτο το πως ξορκίζουμε όλα τα κακά με την αλλαγή του χρόνου. Πως η διαφορά ενός δευτερολέπτου μεταμορφώνει όλη την ψυχοσύνθεσή μας προς το καλύτερο,αναγεννάται η ελπίδα μέσα μας και η θετικές σκέψεις,απλά με ένα τικ του ρολογιού προς τα δεξιά. Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κρατάμε τις άσχημες αναμνήσεις και στιγμές και δεν ευγνωμονούμε πως κάθε εμπειρία που μας έδωσε ο χρόνος που πέρασε είναι εφόδιο.Σίγουρα σε μια χρονιά, σε 365 μέρες δεν θα μπορούσε η κάθε στιγμή να είναι πρέζα παραδείσου, αν ήταν δεν θα αναγνωρίζαμε, δεν θα εκτιμούσαμε τα καλά που συναντάμε μπροστά μας.Έχουμε ανάγκη όμως να μηδενίζουμε και να ξαναξεκινάμε,είναι οι δεύτερες ευκαιρίες που δίνουμε στον εαυτό μας, το νέο έτος μας δίνει πάτημα να ξεκινήσουμε από την αρχή, να συγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας και να ορμίσουμε διεκδικώντας αυτά που επιθυμούμε κλείνοντας στο χρονοντούλαπο τις κακοτοπιές που συναντήσαμε. Το 2011 είναι ωραίος αριθμός, μονός για όσους τους προτιμούνε,απόλυτος.Χαίρομαι που μπορώ να σκέφτομαι το κάθε χρόνο σαν ένα τσουβάλι γεμάτο από αισθήματα, τα 5 βασικά και όλα τα υπόλοιπα. Η χαρά, η λύπη, ο φόβος ,η ζήλεια ο θυμός να αγκαλιάσουνε τις ημέρες που θα έρθουν και να επιτρέψουν στην αγάπη και τον έρωτα να καθίσουν δίπλα μου και σε όλους όσους έχουν το θάρρος να ζήσουν παρέα με τη δειλία τους. Εύχομαι ο νέος χρόνος να μας βρει όλους ερωτευμένους γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο σαρωτικό. Ερωτευμένους με τα πράγματα που θέλουμε να διεκδικήσουμε, είτε είναι δουλειά, είτε είναι κάποια ενασχόληση, είτε είναι ένα βιβλίο είτε ένας άλλος άνθρωπος.

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Πάλι τα ίδια

Δεν μπορώ τη μιζέρια, δεν μπορώ τη γκρίνια και την αγανάκτηση. Διαβάζω κατεβατά από ιδέες, ακούω σοφά λόγια και λύσεις χωρίς όμως κάποια πρακτική μετουσίωση. Βλέπω ανθρώπους να πεινάνε και μετανάστες να παγώνουν από κρύο, βλέπω νεαρούς να πετάνε μολότοφ και αστυνομικούς να κλωτσάνε κουκουλοφόρους. Βλέπω ανθρώπους να κρίνουν για να μην κριθούν οι ίδιοι , φοβούμενοι πως δεν θα σταθούν στο ύψος της γνώμης των άλλων. Όλοι αδύναμα ανθρωπάκια από μολύβι έτοιμα να λιώσουμε στην πρώτη φωτιά, στην πρώτη αναταραχή. Μόνο με τη βία αντιδράμε, φωνάζουμε, χτυπιόμαστε, σπάμε, δεν πάει το μυαλό μας πιο πέρα. δεν πάει ψηλά μα φροντίζει να κοιτάει κάτω, χαμηλά να μην κουραστεί το κεφάλι από το τέντωμα και πέσει. Συχαινόμαστε τους εαυτούς μας και το βγάζουμε σε τρίτους, δειλοί,τεμπέληδες μόνο από αέρα οι πράξεις μας που με μια ανάσα έχουμε εξαγοράσει την ευθύνη μας απέναντι στην κοινωνία. Η αλλαγή έρχεται από μέσα μας μα είναι βρώμικο και δεν τολμάμε ούτε μια ματιά να ρίξουμε. Βολευτήκαμε και πάμε στα πεπατημένα. Είμαι αγανακτισμένος, θα διαδηλώσω, θα φωνάξω θα περιμένω με την αντίδρασή μου οι άλλοι να κάνουν την αλλαγή.Δεν έμαθες πως αν θες να γίνει κάτι κάνε το καλύτερα μόνος σου. θες να βοηθήσεις τους μετανάστες, δώσε τους δουλειά, μην τους κλέβεις, ασφάλισέ τους. Θες να καταπολεμήσεις την διαφθορά, μην λαδώσεις, μην απαιτήσεις καλύτερη μεταχείριση από τον θείο στο δήμο, ξεμπρόστιασε τον γιατρό με το φακελάκι. Θες καλύτερη παιδεία, μάθε στο παιδί σου να σκέφτεται και όχι να παπαγαλίζει. Θες να ζεις σε ανθρώπινη κοινωνία μάθε πως περπατάμε στα δύο για να μπορούμε να σκεφτόμαστε πιο ψηλά από εκεί που καθόμαστε, αν δεν το έχεις πέσε στα τέσσερα και γλύψε τις στάχτες όσων είδαν πιο πολλά από όσα μπορείς να αντέξεις και μην παραπονεθείς αν κάτσουν πάνω σου και σε πονέσουν γιατί αυτό είσαι, ένας θώκος που βολεύονται στην πλάτη σου με την συνένεσή σου.