Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Βρέχει

Σήμερα πάλι καθάρισε η πόλη, σκέφτομαι πως έτσι ξεπλένονται οι αμαρτίες,σαν τα κλάματα που βγαίνουν από μέσα μας. Συνήθως είναι εκνευριστικό να τρέχεις στην βροχή χωρίς ομπρέλα ή κάλυμμα, αλλά κάπως ρομαντικό επίσης για ονειροπαρμένους σαν και του λόγου μου. Παρατηρώ πως πανικοβάλλονται όλοι και ψάχνουν μέρος να κρυφτούν, μην λιώσουν από την ζάχαρη που είναι φτιαγμένοι. Λυπάμαι για το βρεγμένο τσιμέντο της Αθήνας,στην επαρχία μετά τη βροχή μυρίζει φύση, εδώ ένα πράγμα σαν σαπίλα, απόσταγμα από τους ανθρώπους που δεν είχαν να φυλαχτούν. Μετά από κάθε καταιγίδα φαίνεται το πραγματικό πρόσωπο της πρωτεύουσας,από το άρωμα και μόνο το καταλαβαίνεις.Τι κρίμα...