Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

Τι μάθαμε

Είμαι από αυτούς που δουλεύουν παραμονή Χριστουγέννων και στο γραφείο αυτή την ώρα βαράμε μύγες (κυριολεκτικά βάζουμε και στοιχήματα). Που και που διεκπεραιώνουμε και καμιά υπόθεση, αλλά χωρίς την αρωγή του δημοσίου που σήμερα απουσιάζει, η δουλειά μας παραμένει ημιτελής. Θα ήθελα κάποιος να μου πει τα κάλαντα, αλλά τα παιδάκια δεν έρχονται, λέτε να (με) φοβούνται; Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!!!

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007

Έλεος πια..

Βλέποντας τις τελευταίες εξελίξεις για άλλη μια φορά αισθάνομαι ότι παίζουν με την νοημοσύνη μας. Ένας άνθρωπος έφτασε σε σημείο να φουντάρει, χαροπαλεύει στο νοσοκομείο, και έχει όλα τα κοράκια να τον κατασπαράζουν κομμάτι κομμάτι. Οι δημοσιογράφοι κυνηγώντας θεαματικότητες πλασάρουν καθοδηγούμενες ειδήσεις και από την άλλη οι εκάστοτε πολιτικοί που αναμιγνύονται με την υπόθεση να αδειάζουν την ντουλάπα τους από κάθε σκελετό βολεύοντας οποιαδήποτε ατασθαλία στην μνήμη του αυτόχειρα. Έλεος πια με όλα αυτά. Να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, να αποκαλυφθεί η αλήθεια, όμως όχι με τον τρόπο που έγινε με την δολοφονία του Κένεντι. Βρήκαμε και στην Ελλάδα τον δικό μας Όσβαλντ;

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας

Κάθε πρωί που ξεκινάω για το γραφείο είναι ακόμα μαύρο σκοτάδι έξω. Οι εγκαταστάσεις της δουλειάς μου βρίσκονται σε μια εύλογη απόσταση από το σπιτικό μου και σε συνδυασμό με την έναρξη του ωραρίου μου που είναι ομολογουμένως νωρίς , αναγκάζομαι να ξυπνώ αχάραγα για να κερδίσω τον βίο τον επιούσιον. Όμως για εμένα οι στιγμές εκείνες από το σπίτι στο γραφείο είναι από τις πιο όμορφες της ημέρας. Οι δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι, δεν ακούς κορναρίσματα και"γαλλικά" στον δρόμο. Ο χρόνος κυλάει σαν ποτάμι και δεξιά και αριστερά το αυτοκίνητα λαμπιρίζουν κάνοντας τον δρόμο κάθε μέρα γιορτινό. Αποκορύφωμα στην ομορφιά της απλότητας είναι το ξημέρωμα, βλέπεις τον ορίζοντα να ξυπνάει κάθε δευτερόλεπτο, για μένα τότε το σύμπαν μου κλείνει το μάτι λέγοντας μου καλημέρα. Κατεβαίνοντας της Βασιλίσσης Σοφίας κλείνουν και το φώτα των δρόμων, σημάδι ότι άλλη μια μέρα έβαλε μπρος. Διασχίζοντας την λεωφόρο εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου που σταματούν οι φωταψίες της νύχτας νιώθω σαν να βγαίνω στη σκηνή. Την γαλήνη μπορείς να την βρεις παντού. Και για εμένα η διαδρομή σπίτι-γραφείο κάθε πρωί, ακούγοντας μουσική και παρατηρώντας της εκφάνσεις της ανατολής, είναι ανεκτίμητη.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Υστεροφημία

Ένα έχω να πω μόνο, στην χώρα μας, όποιος περάσει τα 65 αναβαθμίζεται.

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Κολυμπάμε στα σκατά

Είμαι πάρα πολύ εκνευρισμένη. Αισθάνομαι την ματαίωση αυτού του κόσμου να με πνίγει. Σιγά-σιγά μετατρεπόμαστε στους κατοίκους που παρουσιάζονται στην ταινία Idiocracy. Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να καταδικάζουμε τους πάντες και τα πάντα ενώ όλοι καθόμαστε και βλέπουμε και επικροτούμε και συμμετέχουμε στο βόθρο που μας περιβάλλει. Συγνώμη για την οργή που μου βγαίνει, όμως κάθισα και παρακολούθησα αποσπασματικά περιστατικά της τιβί και σκέφτηκα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. Ο κάθε πειραγμένος να παίρνει ένα μικρόφωνο και να βγαίνει στον αέρα. Το θλιβερό είναι ότι όλοι εμείς καθόμαστε και τα παρακολουθούμε όλα αυτά. Μας ταΐζουν κουτόχορτο με την σέσουλα και το τρώμε αβίαστα. Ένας ιλουστρασιόν κόσμος κομμένος και ραμμένος σε μορφή placebo. Τέτοιοι που είμαστε καλά να πάθουμε, και με το ασφαλιστικό, και με τις ανατιμήσεις, και με τους μεγαλοκαρχαρίες και με τις κομπίνες.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Γιατί μου αρέσουν τα Χριστούγεννα

Δεν μου αρέσουν γιατί όλοι αποφασίζουν να εξασφαλίσουν μια θέση στο παράδεισο, δεν μου αρέσουν για την εθιμοτυπική ανταλλαγή των δώρων, δεν μου αρέσουν για τον υποχρεωτικό κύμα καλοσύνης και τα γλυκανάλατα χαμόγελα, δεν μου αρέσουν για τα ολονύκτια πάρτυ και τον απαραίτητο σημαιοστολισμό, δεν μου αρέσουν για τα πιτσιρίκια με το τρίγωνο που κυνηγάνε το δίευρω αχάραγα, δεν μου αρέσουν (χμ,χμ) για τις μέρες άδειας. ΑΛΛΑ ένα κοιλιόδουλο άτομο σαν την αφεντιά μου δεν θα μπορούσε να μην έχει αδυναμία στα Χριστούγεννα αφού αυτή η γιορτή προϋποθέτει αδιάκοπη και πλούσια παρέλαση γλυκών και φαγητών, μέρα παρά μέρα οικογενειακά και φιλικά τραπέζια γεμάτα καλούδια που σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στο εργοστάσιο σοκολάτας του Τσάρλυ.(και όλα ξεκίνησαν από ένα μελομακάρονο).

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Τι Μέρα κι Αυτή

Μια απόλυτη ηρεμία επικρατεί αυτή τη στιγμή στο γραφείο. Οι περισσότεροι απεργούν νοητά. Έχει νόημα μια απεργία όταν κατά πλειοψηφία ο ιδιωτικός τομέας δεν απεργεί; Τι κέρδος θα έχουν τα εμπορικά καταστήματα από τη συγκεκριμένη μέρα; Όταν οι απεργοί επισκέπτονται όλα εκείνα τα μαγαζιά που τους περιμένουν ορθάνοιχτα δεν είναι λίγο ειρωνικό; Σαν να τους πετάνε στα μούτρα εγώ μπορώ να απεργήσω. Θεωρητικά όλοι έχουν το δικαίωμα αυτό αλλά ουσιαστικά μία μειοψηφία κλάδων το εφαρμόζει γιατί κανένας προϊστάμενος δεν μπορεί να τους επηρεάσει άμεσα. Μακάριοι οι απεργοί τω πνεύματι

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

Απιστία

Δεν ξέρω από που να αρχίσω, όλα ξεκίνησαν με μία συζήτηση εν ώρα ζυθοκατανήξεως. Προσπαθούσαμε να προσδιορίσουμε την συσχέτιση της σχέσης και της έλξης και τον παράγοντα της απιστίας. Πότε δημιουργείς μια σχέση λοιπόν, όταν ο άλλος σε ελκύει πνευματικά και σεξουαλικά κατά κύριο λόγο (ας αφήσουμε εκτός τις περιπτώσεις συμφεροντολογίας). Επιλέγεις να διαθέτεις σε κάποιον το σώμα σου και τα συναισθήματα σου αποκλειστικά, και αντίστροφα. Οι φίλοι ( να τονίσω ότι είναι γένους αρσενικού) υποστηρίζουν ότι η περιστασιακή προσφορά του σώματος σε τρίτους, με αποκλειστικό στόχο την σεξουαλική απόλαυση δεν θεωρείται απιστία αλλά ένας είδος αυτοικανοποίησης, εφόσον δεν συνυπάρχουν αισθήματα και ηδονή. Από την άλλη όμως αφού η σχέση βασίζεται σε δύο "αρχές" , καταπατώντας την μία θεωρείσαι πλέον ασεβής προς την "συμφωνία" της σχέσης. Όμως δεν πρέπει να αξιολογηθεί το θεωρείται πιο σημαντικό για τον καθένα; Γιατί οι άνθρωποι μένουν σε διαστρεβλωμένες σχέσεις; Μήπως τελικά κανείς δεν πιστεύει στην έννοια της μονογαμίας αλλά κατά βάθος όλοι αποδέχονται ότι είναι ένα κοινωνικό τρικ για να κρατούνται οι ισορροπίες;

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

MOMIX

Βασική κουλτούρα για τις μάζες, μπορεί οι γνώστες του χορού να σνομπάρουν τέτοιου είδους θεάματα αλλά χαίρεσαι να βλέπεις ένα κατάμεστο (λέμε τώρα) συναυλιακό(?) χώρο ελπίζοντας ότι το κοινό δεν μένει μόνο εκεί.