Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Κολυμπάμε στα σκατά

Είμαι πάρα πολύ εκνευρισμένη. Αισθάνομαι την ματαίωση αυτού του κόσμου να με πνίγει. Σιγά-σιγά μετατρεπόμαστε στους κατοίκους που παρουσιάζονται στην ταινία Idiocracy. Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να καταδικάζουμε τους πάντες και τα πάντα ενώ όλοι καθόμαστε και βλέπουμε και επικροτούμε και συμμετέχουμε στο βόθρο που μας περιβάλλει. Συγνώμη για την οργή που μου βγαίνει, όμως κάθισα και παρακολούθησα αποσπασματικά περιστατικά της τιβί και σκέφτηκα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. Ο κάθε πειραγμένος να παίρνει ένα μικρόφωνο και να βγαίνει στον αέρα. Το θλιβερό είναι ότι όλοι εμείς καθόμαστε και τα παρακολουθούμε όλα αυτά. Μας ταΐζουν κουτόχορτο με την σέσουλα και το τρώμε αβίαστα. Ένας ιλουστρασιόν κόσμος κομμένος και ραμμένος σε μορφή placebo. Τέτοιοι που είμαστε καλά να πάθουμε, και με το ασφαλιστικό, και με τις ανατιμήσεις, και με τους μεγαλοκαρχαρίες και με τις κομπίνες.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που γράφεις, μου θυμίζει τη ρητορική περί του ότι οι λαοί έχουν τις ηγεσίες που τους αξίζει, την τηλεόραση που τους αρμόζει κτλ. κτλ. Όπως και να είναι υπάρχει σίγουρα μια πολύ μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτό.

Unknown είπε...

Η κάθε κυράτσα και κατίνα, ο κάθε ημι-διάσημος και ανεπάγγελτος παίρνει ένα ματσούκι και αυτοαναγγέλεται σε δημοσιογράφο ή παρουσιαστή. Η ελληνική τηλεόραση είναι ένας παραμορφωμένος καθρέφτης της κοινωνίας.
Τα προγράμματα άθλια. Οι ειδήσεις Muppet Show και οι συζητήσεις, τσίρκο της αττάκας. Είμαι πεπεισμένος πως το τηλεοπτικό πρόγραμμα απλά παρεμβαίνει ανάμεσα στις διαφημίσεις για να κρατήσει τους πελάτες των τελευταίων.

VS είπε...

Ετσι ακριβώς είναι. Η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Αυτό που σοκάρει είναι η μαζικότητα της αθλιότητας.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί ανάμεσα μας;

Προσωπικά, όσο μπορώ, τα καταγράφω και τα καταγγέλω. Σας προσκαλώ στο blog μου:
http://ares-mares-ellinares.blogspot.com/

Kiki είπε...

Εγώ θα θέσω μια ρητορική ερώτηση. Εμείς οι ας υποθέσουμε σκεπτόμενοι και ευαισθητοποιημένοι τι κάνουμε; Γράφουμε σε ένα μπλογκ και νίπτουμε τας χείρας μας; Μήπως και εμείς οι ίδιοι έχουμε βρει ένα τρόπο αυτοκάθαρσης για να τονώνουμε το ΕΓΩ και να διαχωρίζουμε τεχνητά την θέση μας από την μάζα (πλέπα κατά ορισμένους);Μήπως τελικά μόνο ανώνυμα έχουμε το θάρρος να εκφέρουμε την άποψή μας φοβούμενοι την κατακραυγή του κοινωνικού μας περιβάλλοντος (εξαιρουμένων ελαχίστων;).