Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

ΒΡΕΧΕΙ

Από τους πιο όμορφους ήχους για μένα είναι το άκουσμα τις βροχής, και από τις πιο όμορφες εικόνες η βροχή που ξεσπάει στη θάλασσα. Όσο εκνευριστική κι αν φαίνεται μέσα από τα τζάμια του αυτοκινήτου τόση η ομορφιά της από τα τζάμια του σπιτιού. Συχνά πυκνά δηλώνω την αγάπη μου σε αυτό το καιρικό φαινόμενο, ίσως γιατί δρα σαν καταλύτης. Φέρνει στην επιφάνεια όλες τις βρομιές που υποβόσκουν στα κούφια πεζοδρόμια, αναδεικνύει την μυρωδιά των φύλων και του χώματος, βγάζει όλο τον θυμό και την απόγνωση, ίσως και τον φόβο σε εμάς ,τους τόσο προστατευμένους μηχανικούς ανθρώπους. Ανοίγει ο ουρανός και μας στέλνει χίλια φιλιά, υγρά και παθιασμένα. Εκνευρίζομαι στην κίνηση, ακούω σειρήνες και κορναρίσματα, απότομους ελιγμούς και λάθος χειρισμούς, αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο, διάσπαρτα, πιεσμένα στον δρόμο. Όλη αυτή η καταπίεση και το ανυπόφορο αίσθημα της επιθυμίας διαφυγής, όσο και να βιαζόμαστε η ζωή έχει τον δικό της χρόνο, σαν τη βροχή. Ξεκινάει και τελειώνει σαν έκπληξη, δεν περιμένεις την στιγμή του δυνατού ξεσπάσματος και της γλυκιάς δροσοσταλίδας.

2 σχόλια:

Μαρίνα είπε...

Πως σε καταλαβαίνω....

Kiki είπε...

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Της συνονόματης..