Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΩΣ ΑΝΙΚΑΝΟΙ

Σκεφτόμενη το παραπάνω δεν ξέρω που να καταρρίψω ευθύνες. Στους γονείς μας;Στην αλλοτριωμένη κοινωνία; Στην παγκοσμιοποίηση; Στην κοινωνία της πληροφορίας; Διαβάζω ζευγάρια μάτια γεμάτα με μυστικά και ένα απύθμενο βάθος από ανασφάλειες και κενά και μια τεράστια άγνοια για αναγνώριση των συναισθημάτων, όχι των άλλων αλλά των δικών μας. Με γουρλωμένα μάτια και τεράστια έκπληξη λαμβάνω πληροφορίες για φιλικά ζευγάρια και τις μεταξύ τους σχέσεις. Όλοι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους ή σε εφήμερες αγκαλιές για ένα απλό λόγο, δεν έχουν την δύναμη να αντιμετωπίσουν την αλήθεια της καρδιάς τους. Καταπιέζονται βάναυσα και ξεσπούν ο ένας στον άλλο, σε υγρά κρεβάτια τριών ωρών αφήνοντας στην λήθη του οργασμού τα προβλήματα της σχέσης τους που τους περιμένει καρτερικά να επιστρέψουν. Στην άλλη πλευρά του σεντονιού κρέμονται ελπίδες και φόβοι, καμία επιθυμία για διεκδίκηση,κανένα σθένος να παλέψεις για την αξιοπρέπειά σου ,για το κορμί σου για το δικαίωμα να αγαπάς. Επαναπαύονται στο λίγο γιατί φοβούνται το καθόλου ή το πολύ. Ούτε καν η μετριότητα δεν τους αγγίζει μιας και δεν περιμένουν να προχωρήσουν, να γεμίσει η ψυχή τους τίγκα συναισθήματα κι ας είναι ο πόνος που διδάσκει. Απαίδευτες γενιές αγρίων επιστρέψαμε στις ρίζες μας, θηλαστικά δίποδα που περπατάνε αυτόνομα στη γη ψάχνοντας το τίποτα ή ένα περιοδικό ξαλάφρωμα της λίμπιντο που τυραννάει τους λαγόνες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: