Μια Μέρα Δίχως Αύριο

Ας υποθέσουμε ότι αύριο γίνεται η συντέλεια του κόσμου, το νέο διαδίδεται στις 6 το πρωί. Επίσης ας υποθέσουμε ότι δεν επικρατεί πανκός αλλά μία ελαφρά ανησυχία όπως σε μία περίπτωση εξαγωγής φρονιμίτη. Εκείνη η στιγμή τι θα έπρεπε να γίνει; Με την ασφάλεια της αποφυγής τον επιπτώσεων θα παίρναμε σβάρνα όσους θεωρούμε ότι μας έβλαψαν ζητώντας εκδίκηση; Θα διαχωρίζαμε τον χρόνο έτσι ώστε να χαρίσουμε σε κάθε αγαπημένο μας πρόσωπο μια στιγμή αποχαιρετισμού; Θα κλειδωνόμασταν στο σπίτι προσευχόμενοι αναζητώντας συγχώρεση και λύτρωση ή απλά συνεχίσωντας την ημέρα όπως μία οποιαδήποτε καθημερινή; Κάθε πτυχή έχει και τα ψεγάδια της. Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστή απόφαση εφόσον πάντα μα πάντα θα βρεθεί κάποιος με αντίλογο. Τελικά οι σωστές αποφάσεις παίρνονται με βάση το ένστικτο μας, όχι με την Φροϋδική εξήγηση, αλλά με το αίσθημα της ζεστασιάς που νιώθεις μέσα σου όταν κάτι εκπληρώνεται.