Ξύλο

Το πρωί μπαίνοντας στο μετρό με προσπερνάει μια κυρία, στη συνέχεια με μια απίστευτη τεχνική μαρκάρει 2 συνεπιβάτες, απεγκλωβίζει την επιθυμητή θέση και αφού εισχωρήσει με την τεχνική των παιχτών του αμερικανικού ποδοσφαίρου, κάθεται με χαμόγελο και περιμένει να κλείσουν η πόρτες. Μπορεί να θαύμασα την αστείρευτη ενέργεια της πουρνό πουρνό, αλλά η αγένεια και η ασέβεια προς τους συνεπιβάτες της μου την έδωσε στα νεύρα και ήθελα εκείνη την ώρα να δοκιμάσω την τύχη μου στο ζίου ζίτσου. Συχνό φαινόμενο θα μου πείτε. Ναι, αλλά γιατί να είναι συχνό; Γιατί να δέχομαι να με πατάνε, να με σπρώχνουν, να με σκουντάνε, να με χουφτώνουν για μια θέση ή για να μπουν στο μέσο μεταφοράς. Πες στην τελική ένα συγνώμη, δεν είναι ντροπή. Η αποδοχή της αγένειας στης μέρες μας είναι τόσο δεδομένη που η έκφρασή της δεν μας φαίνεται περίεργη. Το ευχαριστώ, το παρακαλώ αι το συγνώμη έχουν απαλειφθεί από το λεξιλόγιο του νεωτεριστή Αθηναίου ( παραμένω τοπικά που σίγουρα γνωρίζω) και μπορεί να συναντήσεις που και που κανά sorry ή thanks λες και εις την εγγλέζικη γλώσσα η λέξη παίρνει μια άλλη μορφή που δεν αναγκάζει τον ομιλούντα να πέσει από το υπερυψωμένο βάθρο του. Αλλά για να γυρίσω από εκεί που ξεκίνησα, να προσθέσω ότι στα μ.μ.μ διαρκώς πέφτω θύμα σωματικής κακοποίησης (παρατραβηγμένο) και μου την έχει δόσει. Σε λίγο θα βλέπω καμιά κενή θέση και δεν θα τολμώ να πάω να καθίσω γιατί μπορεί να εμφανιστεί καμιά θείτσα νίτζα. Τουλάχιστον να κρατούνται να προσχήματα, πες ένα "συγνώμη που σε χτύπησα με τις τσάντες τις λαϊκής και σε έσπρωξα επίτηδες προς τα έξω την ώρα που κλείνει η πόρτα".