Τραβάω την κουβέρτα και φροντίζω να μην μπει κρύος αέρας από κάτω. Ίσα ίσα για να μπορέσω να κοιτάξω το ξυπνητήρι. Τα μάτια δεν ανοίγουν και δίνοντας μια προθεσμία στον εαυτό μου μετράω μέχρι το τρία και παίρνω φόρα ώστε να πετάξω τα σκεπάσματα. Κάπως έτσι πρέπει να είναι και η εμπειρία της γέννας. Μετά από τη ζεστασιά και την ασφάλεια, χαμένοι στη σιγουριά των ονείρων ξαφνικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κρύα παγερή σκοτεινή πραγματικότητα. Την πραγματικότητα της Δευτέρας. Τσούκου τσούκου στο τρενάκι τσούκου τσούκου στο μετρό, αχ να το ξέρα λιγάκι θα΄περνα σήμερα ρεπό. Σιγοψιθυρίζω στον εαυτό μου αυτοσχέδια στιχάκια προσπαθώντας να συμφιλιωθώ με την ιδέα της εβδομαδιαίας ρουτίνας. Γιατί δεν συνηθίζεται ποτέ αυτό; Είναι στην φύση του ανθρώπου μάλλον να συνηθίζει εύκολα στην καλοπέραση( βλ.Σ/Κ) , αλλά να αποποιείται την καταναγκαστική εργασία(σύμφωνα με αρκετούς φιλοσόφους κάθε είδους εργασία είναι δουλεία). Μου παίρνει λίγη ώρα αλλά φτάνοντας στα ρουθούνια μου η γνώριμη οσμή της λεωφορειίλας γνωρίζω ότι άλλη μια βδομάδα έχει ξεκινήσει.
Υ.Γ. Εφιστώ την προσοχή σας, αν βλέπεται στο δρόμο ένα μικρό άσπρο αυτοκινητάκι να απομακρύνεστε σε απόσταση 100 μέτρων. Κινδυνεύει η σωματική σας ακεραιότητα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου