Ο Κόσμος

Μια φορά καιέναν καιρό ήταν ένα μικρό κορίτσι που γνώρισε τον Κόσμο. Ήταν μεγάλος και όμορφος. Στολισμένος με πολύχρωμα φωτάκια, μάτια που έλαμπαν στο χρώμα του φεγγαριού και με τσέπες που ήταν γεμάτες υποσχέσεις. Ζαλίστηκε το μικρό κορίτσι της ιστορίας μας από τα πολλά δώρα, θαμπώθηκε από την λάμψη και αγάπησε βαθιά αυτόν τον Κόσμο. Όποτε έβρισκε ευκαιρία τον περιτρυγίριζε και ζήταγε να ακούσει ιστορίες και αποφθέγματα γιατί ήταν σοφός. Της χάριζε χωρίς ενδοιασμούς όλα τα μυστικά που έκρυβε, κι όταν τελείωσαν τα μυστικά του άρχισε να της χαρίζει κομμάτια από το σώμα του. Στην αρχή έφυγαν τα πόδια του, μετά τα χέρια του, μετά ένα κομμάτι από τα πλευρά του. Δεν τον ένοιαζε όμως γιατί το τίμημα ήταν σαφώς μικρότερο από τη χαρά που χάριζε. Το μικρό κορίτσι παρόλο που έβλεπε τον κόσμο να μισεύει δεν σταμάτησε να ζητάει περισσότερα, ακόμα και τις στάλες από τον ιδρώτα του που μαζεύονταν στην αρχή του μετώπου του από τον πόνο και την απώλεια. Τα ήθελε όλα το μικρό κορίτσι γιατί η αγάπη της για αυτόν ήταν τόσο μεγάλη που δεν άντεχε να υπάρχει σε άλλη υπόσταση παρά μόνο μέσα στην δική της. Έπαιρνε και ζήταγε, έπαιρνε και ζήταγε, την καρδιά, το στομάχι, τα μάτια του που είχαν το χρώμα του φεγγαριού. Το γέλιο της ακουγόταν παντού γιατί ήταν γεμάτη και πλούσια. Πλέον δεν ήθελε τον Κόσμο αλλά τα πλούτη του, δεν ήθελε τα λόγια ούτε απλά ένα χρώμα σαν τις αχτίδες του φεγγαριού. Άφησε τον Κόσμο και πήγε αλλού, άφησε ένα άδειο δοχείο που ούτε κουφάρι δεν τολμούσε κανείς να πει. Κι όμως ο Κόσμος γέλαγε ακόμα γιατί κάποτε είχε δώσει χαρά σε κάποιον τόσο μεγάλη που τον σκότωσε.