Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

6.27

6.27 χτυπάει το ξυπνητήρι ειρωνικά με την μουσική επένδυση των Depeche i just can’t get enough. Καθημερινά, κάθε μέρα ,Δευτέρα με Παρασκευή. Εκπλήσσομαι και η ίδια πως καταφέρνω και είμαι στο αυτοκίνητο 6.52 πάνω κάτω. Για εμένα ακόμα και ένα λεπτό είναι πολύτιμος χρόνος γιατί η σχέση μου με τον Μορφέα είναι ηδονική. Φτάνω στη δουλειά, πίνουμε τον πρωινό καφέ και χαζολογάμε με τους συναδέλφους για περίπου ένα μισάωρο. Ύστερα είτε αρχίζουν οι επισκέψεις είτε ξεκινάμε τις γραφειοκρατίες. Ο χρόνος δεν μας πιέζει ούτε κάποιο επίμονο αφεντικό, δεν έχουμε προθεσμίες και εντολές. Παρόλ’αυτά ένα μαύρο συννεφάκι ακολουθεί κάθε μας βήμα, σχεδόν κυκλοφορούμε σαν αόρατοι και εμφανιζόμαστε κατ’εξαίρεση. Η μοίρα κάθε συμβασιούχου είναι ίδια; Ευτυχώς που έχω διεξόδους για να μην αισθάνομαι ‘επαγγελματικά νεκρή’. Βγαίνοντας από την δουλειά οι πνεύμονές μου γεμίζουν αέρα, αυτό το αίσθημα μόνο με κάποιο μαγικό ελιξίριο μπορεί να συγκριθεί. Η επιστροφή είναι επιστροφή στη ζούγκλα, συνήθως βρίζω από μέσα μου αποφεύγοντας τα κορναρίσματα, ανακάλυψα ότι μου αρέσει η αθυροστομία. Φτάνοντας σπίτι του Surfer Rosa εγκαθίσταμαι στον καναπέ και αρνούμαι κάθε μετακίνηση, περιστασιακά και ανάλογα με τα κέφια επισκέπτομαι την κουζίνα. Μετά ένα ποτήρι κόκκινο κρασί συνοδεύει ταινίες και σήριαλ ( αν και τελευταία η απεργία των σεναριογράφων στην αλλοδαπή μας τα χάλασε). Το βράδυ απαραιτήτως ανάγνωση γιατί δεν με παίρνει ο ύπνος διαφορετικά και μετά καλημέρα 6.27. Μια τυπική τυπικότατη μέρα. Simple things make life wonderful.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

[...] ανακάλυψα ότι μου αρέσει η αθυροστομία [...] ... τα 'πες όλα!