Και τι να κάνουμε τώρα φίλε μου

Ζαλίζομαι από τη βαβούρα της τηλεόρασης και των εφημερίδων. Τώρα που το σκέφτομαι έχω πολύ καιρό να διαβάσω ένα καλό άρθρο. Τα γεγονότα μας προσπερνάνε και τα παρακολουθούμε. Ο πόλεμος των γραφιάδων έχει ακυρώσει τα πάντα. Δεν μαθαίνω κάτι καινούριο, δεν με απασχολεί κάποια είδηση, ίσως μόνο αυτές στις τελευταίες σελίδες αλλά όχι στο 'σαλόνι'. Ωραία, και τι να κάνουμε τώρα; Μπορώ να επέμβω;Μπορώ να τους αγγίξω;Μπορούν να ακούσουν την κραυγή μου ή την ανάσα μου; Όχι, κι όμως υπάρχω και από τη θέση που είμαι προσπαθώ. Η ζωή προσφέρεται για να μαζεύεις εμπειρίες και ευτυχισμένες στιγμές, η απόγνωση σε ακινητοποιεί και σε γεμίζει οργή, σε δένει με αλυσίδες στις σκέψεις σου. Αρνούμαι να μπω σε παιχνίδια και συνομοσιολογίες. Κάθε μέρα μου δίνονται άπειρες ευκαιρίες να προσφέρω, έστω και σε 10 ανθρώπους. Θα το κάνω κι αν αποτύχω δεν θα στεναχωρηθώ γιατί κάθε καινούρια ανατολή που βλέπω ξέρω ότι έχω κι άλλη ευκαιρία. Και τι μπορούμε να κάνουμε φίλε μου, να τους γράψουμε στα π@π@..@ μ@ς και να κοιτάξουμε να ισιώσουμε λίγο το χαλί μας(ή χάλι μας).