ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Η σημερινή Μεγάλη Παρασκευή έρχεται σε αντίθεση με τη ηλιόλουστη μέρα που έχει έξω. Μια συνάδελφος ρώτησε, δεν θα έπρεπε να είναι συννεφιασμένος ο ουρανός και μια γενική καταχνιά και μαυρίλα; Που είναι το μυστήριο, που οι αστικοί και μη μύθοι που κατακλύζουν τη μεγάλη βδομάδα στο αποκορύφωμά της; Μα εδώ είναι αστικό κέντρο, δεν ισχύουν αυτοί οι μύθοι της απάντησα και κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά. Στη Αθήνα τα τελευταία 3 χρόνια που παραμένω για μεγάλη Παρασκευή και γενικά όλη την εβδομάδα των παθών, δεν με αγγίζει ούτε στο ελάχιστο η κατανυκτική ατμόσφαιρα. Δεν είναι μόνο ότι αρκετά χρόνια τώρα η σχέση μου με την θρησκεία είναι πλατωνική, αλλά πως να μπορέσω να αισθανθώ το θείο δράμα όταν δεν αλλάζει σε τίποτα η καθημερινότητά μου, όταν τίποτα δεν με κάνει να πιστέψω. Θα μου πεις είναι προσωπικό σου ζήτημα, αλλά στα τσιμεντένια κτήρια και τις ασφυκτικά γεμάτες με σημαιοστολισμένους ανθρώπους εκκλησίες, δεν μπορώ να νιώσω κάτι. Ίσως απλά μου λείπει το χωριό και αρνούμαι να δεχτώ και να αγγίξω κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι σαν παιδί που περιμέναμε πως και πως τις διακοπές του Πάσχα, ακόμα και η εξαναγκαστική νηστεία που έσπαγε μόνο για να δοκιμάσουμε τα αυγοκούλουρα της γιαγιάς δεν ήταν βάρος, κάθε απόγευμα στην εκκλησία, ο Επιτάφιος, τα φαναράκια, αχάραγα ξύπνημα για να κοινωνήσουμε και αμέσως μετά μίλκο και τυρόπιτα. Ένα Πάσχα γεμάτο αρώματα μυρωδιές και εικόνες. Οι παππούδες μου να μας αναφέρουν όλη τη μυθολογία του θείου δράματος…Η γιαγιά και ο παππούς που λείπουν όσο περισσότερο αυτές τις ημέρες, που τόσο τους έχω ταυτίσει με αυτές τις γιορτές που τίποτα δεν μπορεί να επαναφέρει τα αισθήματα που γιγαντώνονταν μέρα με τη μέρα. Από τότε που φύγανε καμιά γεύση δεν είναι πασχαλινή, καμία λειτουργία δεν έχει την ίδια αξία, σε ποιον να γκρινιάξω στην εκκλησία; Κανείς δεν με εξαναγκάζει να κάτσω και στα 12 Ευαγγέλια, κανείς δεν θα προσέξει να μην φτύσω την θεία κοινωνία, δεν θα με περιμένει στην αυλόπορτα του χωριού να φέρω το Άγιο Φως, ούτε θα κάνει τον διαιτητή για το ποιος θα σχηματίσει με το κερί του το σταυρό στην πόρτα. Οι άνθρωποι γύρω μας ταυτίζονται με αισθήματα και αξίες και όταν μας αποχαιρετούν παίρνουν μαζί τους και ένα κομμάτι από το μέλλον μας.