ΤΙΠΟΤΑ

Κοιτάζω από το παράθυρό μου την γλάστρα με την μικρή τριανταφυλλιά. Τα πνευμόνια μου γεμίζουν με πίσσα και νικοτίνη και ο αέρας γλύφει το τσιγάρο μου, ρίχνοντας τη στάχτη πάνω στο ήδη βρώμικο πληκτρολόγιο. Ακούω το θόρυβο που κάνουν οι μηχανές και τα αυτοκίνητα και αυτή η θαυματουργή ηχορύπανση, που μαζί της κοιμάμαι και ξυπνάω γαληνεύει την υπερένταση που την είχα φορτωμένη από την δουλειά, αυτή την υπερένταση που τεντώνει τους μύες του σβέρκου και κάνει τα δάχτυλά μου ακατάπαυστα να ζητούν ένα τσιγάρο ακόμα. Αλλά όχι αυτό το απόγευμα. Τώρα ηρεμώ και χαζεύω και αφήνω την βαρεμάρα μου να με συνεπάρει τόσο που να ξεχάσω το ρολόι, να αφήσω το λεπτό να μεγαλώσει σε ώρα και ξαφνιασμένη να κοιτάξω τους δείκτες που θα μου υπενθυμίσουν το αποψινό ραντεβού. Η μόνη μου έγνοια το χτύπημα των πλήκτρων στα νύχια μου και οι ατέλειες που θα δημιουργηθούν στο μανό που περάστηκε με νωχέλεια. Με ρουφάει ο χρόνος και με ξεβράζει έπειτα άδεια, έτοιμη όμως να γεμίσω. Τι πολυτέλεια η επιλογή του να μην κάνεις τίποτα.