Εγώ και η Jane

Χθες παρακολούθησα την φρεσκότατη ταινία εξ Αμερική ερχόμενης "Becoming Jane". Μας περιγράφει μια περίοδο της ζωής της συγγραφέως Jane Austen που υποτίθεται ότι καθόρισε την μετέπειτα πορεία της ως καλλιτέχνη. Δεν είναι ότι δεν μου άρεσε η ταινία, αλλά μου φάνηκε λιγάκι βαρετή. Περίμενα κάτι περισσότερο για την δημιουργό των αγαπημένων μου βιβλίων. Ανήκω στους πιστούς ακόλουθους της βικτοριανής εποχής που περιγράφει τόσο γλαφυρά και των χαρακτήρων που τόσο πειστικά σκιαγραφεί. Ακόμα και έπειτα από δεκάδες αναγνώσεις πάντα καρδιοχτυπώ για το αν η Ελίζαμπεθ θα καταλήξει με τον κ. Ντάρσυ, για τον αν η Έμμα θα βάλλει μυαλό και για τον αν η Άννα θα βρει τον έρωτά της. Έχω θαυμάσει αρκετά βιβλία για την πληρότητά τους και για το έναυσμα που δίνουν στον αναγνώστη για σκέψη- ιστορικά, φιλοσοφικά,μυθιστορήματα. Αλλά κανένας συγγραφέας δεν με κάνει να νιώσω όπως η πολυαγαπημένη μου Jane. Δεν ξέρω αν φταίει η ρομαντική, όπως ισχυρίζονται πολλοί, φύση μου ή αν ευθύνεται το μικρόβιο την ανθρώπινης ύπαρξης για happy ending. Πάντως οι χαρακτήρες της βρίσκουν την λύτρωση τελικά στην ευτυχία,σε αντιπαραβολή με τις τραγωδίες που την βρίσκουν στην τιμωρία. Συγνώμη για την σύγκριση και προς θεού μην θεωρηθεί βεβήλωση των κορυφαίων συγγραμμάτων της γραμματείας μας, αλλά σε ελάχιστα πράγματα έχω βρει την χαρά που νιώθω όταν διαβάζω τις τελευταίες σελίδες του "Υπερηφάνεια και Προκατάληψη"(και τις 11 φορές).