Το τελευταίο διάστημα, παρακολουθώντας τους πολιτικούς που βγαίνουν στα διάφορα παράθυρα και μπαλκόνια, μου έρχεται στο μυαλό η πασίγνωστη ταινία του Ν. Δημόπουλου, Μανταλένα. Ο Γ. Παπανδρέου ωσάν μια άλλη Α. Βουγιουκλάκη μετά το θάνατο του πατέρα του αναλαμβάνει να κυβερνήσει την πράσινη βαρκούλα για να συνεχίσει να δίνει τα προς το ζειν στα μικρότερα αδερφάκια του ( Θεία βρέφη, θεία, ξαδέρφη, τάδε έφη κ.λ.π). Έχει βάλει γνωστούς και αγνώστους να διαλαλούν πόσο καλός περαματάρης είναι και πόσο σεβαστός στον κόσμο της θάλασσας (ο γλάρος, η τσιπούρα, η Ευρώπη). Από την άλλη ο Καραμανλής-μια πιο ευτραφής μορφή του Παπαμιχαήλ-, του την βγαίνει από αριστερά και βάζει εξωλέμβιο στην βάρκα για να προσεγγίσει περισσότερους πελάτες ( όχι μεγάλη διαφορά πλέον από την έννοια του ψηφοφόρου). Ο φτωχός Μανταλενογιωργάκης δεν μπορεί να θρέψει τα αδελφάκια του τώρα και φοβάται πως θα πουλήσει την βάρκα, ή θα του την φάνε. Τι ωραία που θα ήτανε να γινόταν στην πολιτική σκηνή της χώρας τος happy end της Μανταλένας. Χωρίς τσακωμούς και δολοπλοκίες, χωρίς λαϊκισμούς και μισαλλοδοξίες να κυβερνούσαν την μικρή μας χώρα. Σε ένα πιο σουρεάλ σενάριο οι δυο πολιτικοί αρχηγοί παντρεύονται με κουμπαριά τον Βενιζέλο( να ταιριάζει και με το τέλος της Μανταλένας). Οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από αυτό που συμβαίνει τώρα.
Έβαλαν φωτιά στην βάρκα μας, την κάψανε και την αφήσανε να σιγοκαίει!!! Ούτε βάρκα δεν θα έπρεπε να τους επιτρέπουν να οδηγούνε όλοι αυτοί (γαλάζιοι, κίτρινοι, πράσινοι κ.ο.κ), όχι χώρα που ζητάνε τώρα. Και δεν λέω βάρκα με μηχανή, πάρτε τους και τα κουπιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου