ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Βλέποντας το μέγεθος της απήχησης που είχε το βίντεο του Μουζουράκη, το οποίο ανέβηκε στην ιστοσελίδα των Πρωταγωνίστων, με έκανε τα σκεφτώ μόνο ένα πράγμα: υπάρχουν πολλοί Δον Κιχώτιδες στις μέρες μας, όχι όμως ονειροπόλοι και ρομαντικοί. Το μόνο που έχω να καταλογίσω στον καλλιτέχνη είναι η προφανής αποτυχία να μεταδώσει την αρχική ιδέα που είχε, δημιουργώντας ερεθίσματα προς συζήτηση. Παράδειγμα πετυχημένης σάτυρας ανάλογου θέματος είναι τα σκετσάκια στην Ελληνοφρένεια, δεν υπάρχουν επιθετικές αντιδράσεις, υποθέτω γιατί γίνεται μια πολύ προσεγμένη δουλειά και όχι στο πόδι. Από την άλλη, κάποιοι βρήκαν στο πρόσωπο του ηθοποιού τον αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα κακά που μας βρήκανε, ονοματίζοντάς τον μεγάλο ανθέλληνα και ρίχνοντάς του και ένα μπερτάκι ξύλο. Στην τελική αυτό που τιμούμαι την 28η δεν είναι η ανδρεία και βουρ για πόλεμο (και κάθε είδους βίας) αλλά το δικαίωμα στην ελευθερία και ό,τι συνεπάγεται με αυτό. Γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι πως όταν ήρθε η 'άπελευθέρωση' τι δυσκολία υπήρχε στην διαχείρησή της, έτσι κάναμε κι έναν Εμφύλιο. Ξεχνάμε πως όταν επιδιώκουμε ελευθερία ισότητητα κλπ κλπ, δεν ζητάμε μόνο για τον εαυτούλη μας, αλλά και για τους συμπολίτες μας. Απλά για να υπάρξει επιτυχία στο εγχείρημα θα πρέπει να γνωρίζουμε και τον σεβασμό.