Ποτέ δεν αγάπησα την μουσική. Τα τραγούδια, η μελωδία η στίχοι ήταν απλά το κάλυμμα για το κενό που υπάρχει στις μεγάλες διαδρομές για την δουλειά ή για την σχολή. Σε όσους με ρωτάνε για τα ακούσματα που έχω και απαντώ αρνητικά με κοιτάνε περίεργα. Πως γίνεται άραγε αυτό? Γιατί δεν με καλύπτει, δεν έχω να πάρω κάτι από οποιοδήποτε είδος, σαν χαρακτήρας ποτέ δεν ένοιωσα την ανάγκη να ασχοληθώ με την μουσική. Ίσως μου αρέσει η σιωπή και ορισμένες φορές μπορεί αντιδρώ όταν κάποιος μου επιβάλλει ήχους. Προτιμώ τις λέξεις, άφθονες να ερεθίζουν το μυαλό μου.
Σίγουρα γνωρίζω τραγούδια, πάω σε συναυλίες, χορεύω σε ρυθμούς, ίσως και να μπορώ να εκτιμήσω και την ποιότητα ορισμένες φορές που να με κάνει να τα αγαπήσω, πάντα όμως σαν παρατηρήτρια.
Αυτό με έκανε να σκεφτώ το λάθος που κάνω καιρό τώρα να ψάχνω σε άλλους δικές μου επιλογές. Δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι.
2 σχόλια:
Εχεις δίκαιο. Πολλές φορές όμως έχουμε ανάγκη στο προσδιορισμό μας μέσα από τα όρια των άλλων. Αναπόφευκτα λοιπόν μπαίνουμε στο τριπάκι. Και θα μπαίνουμε όσο δε μπορούμε να ζήσουμε από μόνοι μας. Για πάντα δηλαδή
"Το λάθος" πάντως είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι της Μελίνας Ασλανίδου χεχε
Η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή μου. Ακούω σχεδόν όλη την μέρα. Είναι το soundtrack της ύπαρξης.
Επίσης οι στίχοι είναι λέξεις που μπορούν να ερεθίσουν το μυαλό...
Η μουσική είναι διασκέδαση, συντροφιά, αφορμή για παρέα, αφορμή για να μείνεις μόνος σου, λιπαντικό για ένα ποτάκι ακόμη, έμπνευση και θωράκιση από τις πιέσεις του εξωτερικού κόσμου. Η μουσική είναι η ύψιστη των τεχνών.
Σίγουρα έχεις κλίσησε κάποια αλλά δεν το έχεις ψάξει...
Καλό Σ/Κ
Δημοσίευση σχολίου