Βαρέθηκα

Ακούω συνεχώς παράπονα και δυσαρέσκειες. Πόσο ακριβή έχει γίνει η αγορά, ότι πλασματικός είναι ο πληθωρισμός, αδιαφάνεια παντού και διαφθορά. Μα και σε πιο προσωπικά ζητήματα, γιατί έχει χαθεί ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη, η ικανότητα της ικανοποίησης και άλλα τόσα που όλοι μας σχολιάζουμε καθημερινά. Δεν αντέχω άλλο. Βαρέθηκα να τα ακούω. Όσοι τα αναμοχλεύουν συνεχώς θεωρούν τους εαυτούς τους (και εγώ) ασυμβίβαστους, ανεξάρτητους από το σύστημα γιατί έχουν το διαυγές βλέμμα για να αναγνωρίζουν την κατάντια του. Μα δουλευόμαστε; Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλέτω και ξεκινήσαμε να πετάμε όλοι πέτρες, που; Στο κενό. Στο απέραντο κενό των ιδεών μας. Τι είναι μια ιδέα, μια άποψη που δεν την εφαρμόζεις; Μεγαλεπήβολα σχέδια, εξεγέρσεις για το κατεστημένο. Που; Πάλι στο μυαλό μας. Γιατί ο κόσμος είναι οι άλλοι και όχι εμείς. Η διαφορά γίνεται στη μικρή ταπεινή καθημερινότητα και θέλει πολλές υποχωρήσεις. Εξαγριωμένα μικρά ανθρωπάκια, στον μικρόκοσμό μας, στην μικροκοινωνία και στην μικροοικονομία μας είμαστε όλοι χαμένα και αυτή είναι η πραγματικότητα. Το σύμπαν είναι απέραντο αλλά για μένα όλο μου το σύμπαν είναι η Δευτέρα με Κυριακή μου. Αν θέλω να αλλάξει κάτι πρέπει να προσπαθήσω κοιτώντας γύρω μου..