Εκλογές

Η ανασφάλεια προκαλεί φόβο και ο φόβος είναι διεγερτικό. Τα πράγματα στη ζωή όλων μας πλέον έχουν γίνει τόσο ρευστά που για το μόνο πράγμα που είσαι σίγουρος είναι πως θα συνεχίζουν να αλλάζουν. Ακόμα και η δύναμη της επιλογής είναι τόσο αυθαίρετη που σε δύο μέρες που θα πλησιάσουμε τις κάλπες δεν ξέρουμε τι σταυρό θα βάλουμε,πιθανά πίσω από το παραβάν να σκίσουμε τα ψηφοδέλτια και να ζητήσουμε καινούρια, ξανά. 

Θυμάμαι που κατηγορούσαμε τους γονείς μας που μας έστρωσαν ένα δρόμο τόσο ομαλό που μεγαλώσαμε χωρίς ιδανικά και πεποιθήσεις, που να ξέραμε ότι όλα αυτά απλά ήταν ζαχαρένιο σπιτάκι της μάγισσας. Φάε όσο μπορείς μικρή Γκρέτελ  γιατί στο τέλος θα φαγωθείς η ίδια. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να κατηγορηθώ για σαδισμό ή πεσιμισμό. Έχω πεποιστεί ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και θα συνεχίσουν προς αυτή την κατεύθυνση από οικονομικής άποψης τουλάχιστον, αλλά όλη αυτή η ταλάντωση έχει οδηγήσει πολλή κόσμο, εξανάγκασε πολλή κόσμο να σκεφτεί. Να κάτσει πραγματικά και να διαλογιστεί στο τι έκανε λάθος και τι μπορεί να κάνει για να αλλάξει την κατάσταση, να ισορροπήσει τη ζωή του. Όχι για το κοινό καλό, όχι για την σωτηρία της χώρας, όπως και πριν έγραφε τους άλλους στα @@ του έτσι και τώρα, αλλά με τα μικρά βήματα βελτίωσης του ίδιου του του εαυτού αναγκαστικά θα επηρεαστούμε όλοι. Κάθε μας πράξη αντίδρασης , προσμονής, παθητικής παρουσίας επηρεάζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την ομάδα που τον περιβάλει. Δεν έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω ακόμα. έχω τσακωθεί με το τι θα ψηφίσουν άλλοι αλλά δεν έχει νόημα. Δεν είναι μια Κυριακή η σημαντικότερη μάχη που θα δώσουμε αλλά η Δευτέρα και κάθε Δευτέρα που θα ακολουθήσει να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μας πείσει ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα ακολουθώντας τις ίδιες τακτικές. Τέρμα τα δίφραγκα φιλαράκι, εσύ λογοδοτείς πλέον. Καλωσόρισες στην ενηλικίωση

Θα φύγω

Ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες και τα μπάνια του λαού έχουν την τιμητική τους όπως αναφέρεται συχνά στα δελτία ειδήσεων. Στη παραλία σκάνε τύποι απαραιτήτως με τατουάζ και χτισμένα κορμιά και εννοείται ότι οι κοπελίτσες αφού κάνουν την απαραίτητη περαντζάδα βουτάνε στη θάλασσα μέχρι το γόνατο γιατί 1.έτσι δεν χρειάζεται να βγάλουν το γυαλί 2. επουδενί δεν πρέπει να βουτήξουν κεφάλι γιατί θα χαλάσει το μακιγιάζ και η κουπ. Και εγώ σκέφτομαι, αυτά τα δόλια φταίνε; ΌΟΟΟχι, δεν φταίνε αυτά, ούτε εγώ φταίω, η δήθεν υπεράνω που σχολιάζω τα πρόβατα. Οι γονείς φταίνε. 'Οσες μηνύσεις στο κράτος και στους πολιτικούς και να κάνουμε ο μοναδικός υπαίτιος της κατάντιας και της ξεφτίλας μας θα μένει ατιμώρητος. Ποιος; Μα φυσικά οι γλυκύτατο και υπερπροστατευικοί γονείς που αρνούμενοι να κόψουν τον ομφάλιο λόρο τον έχουν δέσει γύρω από λαιμό μας και πηδώντας στον γκρεμό της ανασφάλειας ένας ένας θα ξεψυχάμε σαν τους κατάδικους στην αγχόνη. Δεν είμαι υπερβολική. Μια ολόκληρη γενιά μεγάλωσε υπό καθεστώς τρομοκρατίας και άκρατου ευνουχισμού. Πάλι καλά που μας βγάλανε τα πάμπερς και μας μάθανε να κάνουμε κάτι μόνοι μας. Εδώ θα ήθελα να ρωτήσω τα αγοράκια, σε πια ηλικία εκπαιδεύτηκαν να τινάζουν μόνοι το πουλάκι τους ή ακόμα φωνάζουν τη μαμά να το κάνει για αυτούς;
Φοβόμαστε να πάρουμε πρωτοβουλίες, φοβόμαστε να φωνάξουμε,φοβόμαστε να εκτεθούμε μην πέσει ο κώλος μας και κάποιος τρίτος μάθει τα συναισθήματα ή τις σκέψεις μας. Δεν αναφέρομαι μόνο γκομενικά, αναφέρομαι γενικά στην ανθρώπινη επαφή.
Μάθαμε σε μια ασφάλεια στηριζόμενοι στις πλάτες των γονιών μας. Είναι πολύ σωστό και γόνιμο να ξέρεις ότι η οικογένειά σου σε στηρίζει αλλά όχι να λειτουργεί διαρκώς σαν δεκανίκι. Ίσως επειδή η δική τους γενιά δεν κατάφερε να συμμετέχει σε κάτι δραστικό ή ουσιαστικό, το πολυτεχνείο είχε περάσει, πολιτικά προκαθορισμένα σχεδόν όλα, αποφάσισε πως το επίτευγμα τους θα είναι η δημιουργία ενός στρατού μαλακισμένων καλομαθημένων γόνων που μπορεί να μη αποκτήσουν ποτέ αρχίδια για να πιάσουν τη ζωή από τα κέρατα, αλλά τουλάχιστον όταν η υπόλοιπη Ευρώπη τους πηδάει θα ξέρει να τους προσφέρει ένα τέλεια χτυπημένο μοχίτο και φυσικά ελλείψει ροδοπέταλων -που λεφτά πια-θα ρίχνει τα πτυχία της στο πάτωμα, ας χρησιμεύσουν σαν κάτι γιατί και εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε τι σκατά σπουδάσατε.
Μαμά, μπαμπά σας υπεραγαπώ και το ξέρετε. Αλλά πρέπει να σας πω ότι η γενιά σας απέτυχε παταγωδώς σαν γονείς. Σας αφήνω για να δουλέψω σε φυτεία ζαχαροκάλαμου στην οποία σε μια βδομάδα θα έχω πεθάνει σαν το σκυλί στο αμπέλι γιατί 1.δεν θα έχω αντηλιακό μαζί καθώς δεν θα το έχεις βάλει εσύ μαμά στη τσαντούλα μου και θα ψηθώ σαν φιλέ μπουργκινιόν 2.θα με πηδάει ο επιστάτης γιατί θα νομίζω ότι είναι στη σύμβαση εργασίας (και φυσικά δεν θα έχω ασχοληθεί να τη μελετήσω) και θα κολλήσω ότι αφροδίσιο κυκλοφορεί σε ματ και σπαρκλ μορφή αφού εσύ ντράπηκες να πιέσεις για σεξουαλική διαπαιδαγώγηση 3. τα πλακάτ διαμαρτυρίας τα οποία θα αναρτήσω γιατί θα αρχίσουν να με τρώνε όλα τα παράσιτα που με κόλλησε ο χάλιας και τα χρησιμοποιήσουν οι υπόλοιποι για να ζεσταθούν γιατί γνωρίζουν τι πρέπει να κάνει όταν αφορά την επιβίωση και φυσικά γνωρίζουν πως αν πρόκειται να ασχοληθούν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους θα το κάνουν με τη μέθοδο του Σπάρτακου διότι δεν μάθανε πως ο σχολιασμός είναι επανάσταση γιατί αν γράφεις για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ γίνεσαι αυτή ασχέτως αν βλέπεις τα μυστικά της Εδέμ και κλείνεις τραπέζι στο Villa με τη Νατσος Deals.
Που σκατά θα βρω ένα συγχωροχάρτι ;

ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι και εγώ μαζί με άλλους στην κεντρικότερη πλατεία της πόλης μας. Δεν ξέρω γιατί. Ειλικρινά. Προσπαθώ πάντα να είμαι ρεαλίστρια και κυνική, γλυτώνεις δάκρυα έτσι, αλλά παρ'όλη την προσπάθεια ένας απίστευτος ρομαντισμός, με την κλασσική έννοια, μου δίνει ένα μικρό στίγμα του Μάη του '68. Υπερβάλω, ίσως. Αλλά μεγάλωσα σε μία γενιά που η μεγαλύτερη επανάσταση ήταν η έλευση των κινητών στη ζωή μας, άντε και η ανακάλυψη του mohito. Τα πουπουλένια μαξιλαράκια που με πολύ στοργή έβαζαν οι γονείς μας στους πωπουλίνους μας για να μην αισθανθούμε το παραμικρό τράνταγμα στη ζωή μας φύλασσαν τη μεγαλύτερη έκπληξη, να μην μπορούμε να αντισταθούμε στα μεγαλύτερα χαστούκια. Δεν μας εκπαίδευσαν στην πολιτική σκέψη, δεν μας έμαθαν να κάνουμε κριτική, να διεκδικούμε, για εμάς επανάσταση ήταν μόνο τα μπάχαλα και η Κυριακή στο γήπεδο. Όλες οι έννοιες που άλλοι μάτωσαν για να τις έχουμε έτοιμες, ήταν απλά λύματα στο λεξικό που παπαγαλίζαμε.
Εγώ ελπίζω στη δικαιοσύνη. Δεν απαιτώ να διαγραφεί το χρέος, πληρώνουμε μέσα από αυτό τα τόσα χρόνια ανοχής μας, και η ανοχή είναι συνενοχή. Αλλά απαιτώ από τη στιγμή που θα πιάσεις ένα βαποράκι και θα το στείλεις στη φυλακή, ΑΠΑΙΤΩ, όλους αυτούς που καπηλευτήκαν το μέλλον μας και το παρελθόν των δικών μας να κλειστούν στη φυλακή, να δικαστούν , να γίνουν παράδειγμα ώστε οι επόμενοι να έχουν κάτι να φοβούνται. Θέλω ο θεσμός της Δικαιοσύνης, η ανεξάρτητη εξουσία να κάνει επιτέλους τη δουλειά της. Ποιος έστειλε στο αρχείο τα ομόλογα, το Βατοπέδι, άφησαν να φύγουν οι Siemensαδες. Ποιοι υπέγραψαν το μνημόνιο χωρίς δημοψήφισμα. Ποιοι ξεπλήναν χρήματα; Ποιοι χάρισαν σε μεγαλοεπιχειρηματίες χρέη και κτήματα. Θέλω να δικαστούν όλοι. Εγώ κατεβαίνω κάτω και φωνάζω όχι για να με τραβήξει φωτογραφία ο φίλος μου, όχι για να δηλώσω παρουσία, αλλά γιατί ελπίζω ότι ίσως η ευχή μου πραγματοποιηθεί. Τα μεγαλολαμόγια που τόσα χρόνια αφήναμε και αλώνιζαν στο αμπέλι μας επιτέλους να πιαστούν. Και για μένα δεν θα έπρεπε να βρησκόμαστανν στο Σύνταγμα , αλλά στη Ευελπίδων με ένα μόνο σύνθημα. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Η σημερινή Μεγάλη Παρασκευή έρχεται σε αντίθεση με τη ηλιόλουστη μέρα που έχει έξω. Μια συνάδελφος ρώτησε, δεν θα έπρεπε να είναι συννεφιασμένος ο ουρανός και μια γενική καταχνιά και μαυρίλα; Που είναι το μυστήριο, που οι αστικοί και μη μύθοι που κατακλύζουν τη μεγάλη βδομάδα στο αποκορύφωμά της; Μα εδώ είναι αστικό κέντρο, δεν ισχύουν αυτοί οι μύθοι της απάντησα και κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά. Στη Αθήνα τα τελευταία 3 χρόνια που παραμένω για μεγάλη Παρασκευή και γενικά όλη την εβδομάδα των παθών, δεν με αγγίζει ούτε στο ελάχιστο η κατανυκτική ατμόσφαιρα. Δεν είναι μόνο ότι αρκετά χρόνια τώρα η σχέση μου με την θρησκεία είναι πλατωνική, αλλά πως να μπορέσω να αισθανθώ το θείο δράμα όταν δεν αλλάζει σε τίποτα η καθημερινότητά μου, όταν τίποτα δεν με κάνει να πιστέψω. Θα μου πεις είναι προσωπικό σου ζήτημα, αλλά στα τσιμεντένια κτήρια και τις ασφυκτικά γεμάτες με σημαιοστολισμένους ανθρώπους εκκλησίες, δεν μπορώ να νιώσω κάτι. Ίσως απλά μου λείπει το χωριό και αρνούμαι να δεχτώ και να αγγίξω κάτι διαφορετικό. Θυμάμαι σαν παιδί που περιμέναμε πως και πως τις διακοπές του Πάσχα, ακόμα και η εξαναγκαστική νηστεία που έσπαγε μόνο για να δοκιμάσουμε τα αυγοκούλουρα της γιαγιάς δεν ήταν βάρος, κάθε απόγευμα στην εκκλησία, ο Επιτάφιος, τα φαναράκια, αχάραγα ξύπνημα για να κοινωνήσουμε και αμέσως μετά μίλκο και τυρόπιτα. Ένα Πάσχα γεμάτο αρώματα μυρωδιές και εικόνες. Οι παππούδες μου να μας αναφέρουν όλη τη μυθολογία του θείου δράματος…Η γιαγιά και ο παππούς που λείπουν όσο περισσότερο αυτές τις ημέρες, που τόσο τους έχω ταυτίσει με αυτές τις γιορτές που τίποτα δεν μπορεί να επαναφέρει τα αισθήματα που γιγαντώνονταν μέρα με τη μέρα. Από τότε που φύγανε καμιά γεύση δεν είναι πασχαλινή, καμία λειτουργία δεν έχει την ίδια αξία, σε ποιον να γκρινιάξω στην εκκλησία; Κανείς δεν με εξαναγκάζει να κάτσω και στα 12 Ευαγγέλια, κανείς δεν θα προσέξει να μην φτύσω την θεία κοινωνία, δεν θα με περιμένει στην αυλόπορτα του χωριού να φέρω το Άγιο Φως, ούτε θα κάνει τον διαιτητή για το ποιος θα σχηματίσει με το κερί του το σταυρό στην πόρτα. Οι άνθρωποι γύρω μας ταυτίζονται με αισθήματα και αξίες και όταν μας αποχαιρετούν παίρνουν μαζί τους και ένα κομμάτι από το μέλλον μας.

ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Είναι τελικά τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε την ευτυχία του άλλου;Ιδίως όταν αυτή πάει κόντρα στα δικά μας δεδομένα και τις δικές μας αξίες;Συχνά πυκνά σίγουρα όλοι έχουμε βρεθεί με φίλους που οι αποφάσεις τους μας βρίσκουν παντελώς αντίθετους, όμως ενώ βλέπουμε ότι τους κάνουνε ευτυχισμένους,αρνούμαστε να το δεχτούμε πεισματικά, με μόναδικό επιχείρημα ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ.Μα για ποιον είναι λάθος; Για εμάς,για τον ίδιο,για την κοινωνία;Η αλήθεια και το σωστό τελικά είναι κάτι υποκειμενικό,η παγκόσμια αλήθεια γράφεται από τους δυνατούς,τουλάχιστον μπορούμε να επιτρέψουμε σαν δείγμα μικρής μας επανάστασης το δικαίωμα στην αλήθεια, όσο φασιστικές είναι οι γενοκτονίες άλλο τόσο φασιστικό είναι να προσπαθούμε να σκοτώσουμε την ευτυχία των δικών μας ανθρώπων απλά και μόνο επειδή δεν μπορούμε να τη δεχτούμε,λογοκρισία στην ευτυχία. Τύπου δικαιολογίες θα το μετανιώσεις μετά, θα πληγωθείς, θα χρωστάς είναι περιττές. Ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του ακόμα και αν είναι λάθος. Να βρίσκεσαι δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάς, στις χαρές και στις λύπες, δίπλα όχι μέσα τους, μην προσπαθείς να εκκολαφτείς σαν άλλο alien στις επιλογές και τις πράξεις τους.Να δέχεσαι το άλλο σαν όμοιο σου κι όχι σαν αδύναμο κουτάβι στην βροχή που αν δεν το περιμαζέψεις θα το παρασύρουν τα απόνερα των επιλογών του.Δεν αρνούμαι πως κι εγώ δεν έχω διπλασιάσει την χαρά δικών μου απλά επειδή δεν μπορούσα να την δω, την έκρινα με τους δικούς μου κανόνες και από την άλλη έδινα οδηγίες για να σωθούν από μια δύσκολη κατάσταση,όχι συμβουλές, σαν αρχιτέκτονας καθόριζα τους δρόμους και τους στύλους υποστήριξης. Ας αφήσουμε του ανθρώπους να εξελιχθούν, να χαρούνε και να σπάσουνε σε χίλια κομμάτια υπό το δικό τους καθεστώς. Η ζωή είναι ένας δρόμος που τον διαβαίνεις μόνος, παρέα υπάρχει όμως στο χαντάκι μόνος θα πέσεις καιμόνος θα ξανασηκωθείς εκεί που ξεπροβάλει το ουράνιο τόξο.

ΤΕΛΕΙΑ

Δεν θέλω να φάω την απαισιοδοξία που πάνε να με ταΐσουν. Η τρομολαγνεία πρέπει να είναι το νέο φετίχ.ή πάντα ήταν; Δεν αναφέρομαι μόνο στα γλυκύτατα και πάνω από όλα αδιάφθορα ΜΜΕ αλλά σε όλους μας που επαναλαμβάνουμε και μηρυκάζουμε ειδήσεις καταστροφής. Όλοι Κασσάνδρες, μελλοντολόγοι, Νοστράδαμοι. Δεν είναι φόβος αυτό που διακρίνω στα πρόσωπα και τις κουβέντες, δεν είναι η ελπίδα που αναμένεις να ακούσεις, σε κάθε τι δυσάρετο που θα αναφερθεί να περιμένεις ο άλλος με επιχειρήματα να σε αντικρούσει. Είναι μια βαθειά ικανοποίηση σε κάθε τι θλιβερό μας περιμένει, στις τσέπες, στην χώρα, σε εμάς τους ίδιους. Έχω ξαναναφέρει πως πιστεύω στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία και αλλοίμονο αν όλοι έχουμε τόση μαυρίλα μέσα μας και την αναπαράγουμε. Χωρίς παρελθόν δεν υπάρχει μέλλον και πρέπει κάτι να μας διδάσκει η μέρα που περνά. Καλή ή κακή. Μπορεί όλοι να ψάχνουμε αφορμές να επαναπαυτούμε και για αυτό να θεωρούμε δεδομένο το κακό που θα μας βρει. Εφόσον δηλαδή δεν μπορείς να αλλάξεις την μοίρα σου και ούτως η άλλως πας για φούντο, κάτσε πίσω αραχτός και απήλαυσε την βόλτα. Ντροπή. Από τη στιγμή που τα πνευμόνια μας γεμίζουν με αέρα και ο εγκέφαλός μας ακόμα μπορεί και λειτουργεί έχουμε τη δύναμη να παρέμβουμε, σε οτιδήποτε. Ο καθένας από τη θέση του, από το πόστο του με τη δική του σκέψη. Βασικό να έχουμε όλη την αίσθηση πως τα πράγματα θα καλυτερεύσουν γιατί μόνο έτσι θα συμβεί. Αν οι ίδιοι μπορέσουμε και σεβαστούμε τον διπλανό μας και αφήσουμε πίσω το σταρχιδισμό μας. Αν η κριτική μας σκέψη ξεπεράσει την τηλεόραση, αν θελήσουμε να βοηθήσουμε.Τελεία.

ΒΡΕΧΕΙ

Από τους πιο όμορφους ήχους για μένα είναι το άκουσμα τις βροχής, και από τις πιο όμορφες εικόνες η βροχή που ξεσπάει στη θάλασσα. Όσο εκνευριστική κι αν φαίνεται μέσα από τα τζάμια του αυτοκινήτου τόση η ομορφιά της από τα τζάμια του σπιτιού. Συχνά πυκνά δηλώνω την αγάπη μου σε αυτό το καιρικό φαινόμενο, ίσως γιατί δρα σαν καταλύτης. Φέρνει στην επιφάνεια όλες τις βρομιές που υποβόσκουν στα κούφια πεζοδρόμια, αναδεικνύει την μυρωδιά των φύλων και του χώματος, βγάζει όλο τον θυμό και την απόγνωση, ίσως και τον φόβο σε εμάς ,τους τόσο προστατευμένους μηχανικούς ανθρώπους. Ανοίγει ο ουρανός και μας στέλνει χίλια φιλιά, υγρά και παθιασμένα. Εκνευρίζομαι στην κίνηση, ακούω σειρήνες και κορναρίσματα, απότομους ελιγμούς και λάθος χειρισμούς, αυτοκίνητα το ένα πίσω από το άλλο, διάσπαρτα, πιεσμένα στον δρόμο. Όλη αυτή η καταπίεση και το ανυπόφορο αίσθημα της επιθυμίας διαφυγής, όσο και να βιαζόμαστε η ζωή έχει τον δικό της χρόνο, σαν τη βροχή. Ξεκινάει και τελειώνει σαν έκπληξη, δεν περιμένεις την στιγμή του δυνατού ξεσπάσματος και της γλυκιάς δροσοσταλίδας.